Rantepao
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Wim en Jenny
24 Januari 2011 | Indonesië, Rantepao
Rantepao.
We vertrekken om 10 uur met de Litha bus. Een oude maar dappere bus met vooral veel beenruimte. Als we de files in Makassar achter ons hebben gelaten komen we weer de grote gaten in de weg tegen en al slingerend kruipen we vooruit, om de twee uur een stop en om 9 uur zijn we dan eindelijk in Rantepao, het is donker dus krijgen we geen indruk van deze plaats. Met rugzak stappen we in een gemotoriseerde riksja, ik voor in het bakkie met de twee rugzakken en Wim achterop de brommer. We hebben Indra Maria uitgezocht, maar de jongen rijdt vrolijk het dorp uit en als we vragen of hij wel weet waar we heen willen lacht hij een beetje schaapachtig. Hij vraagt een paar keer de weg en uiteindelijk staan we dan voor de deur. Helaas is het vol, maar een oplossing is een paar meter verderop, Hotel Indra Toraja, een luxe met 50 % korting. Lekker gegeten en meteen overvallen door een mannetje die ons wil gidsen. Toch even geluisterd, morgen is er een begrafenisceremonie en wel van een heel belangrijke meneer. Aangezien de ceremonies niet dagelijks voorkomen besluiten we om deze kans niet voorbij te laten gaan. Half 8 worden we opgehaald, eerst bezoeken we de markt en daarna de veemarkt, hier staan honderden buffels te koop. Voor een begrafenis van een belangrijk iemand worden er tientallen ritueel geslacht. Er worden ook varkens en biggen verkocht. De biggetjes zitten in een zak (niet een kat maar een big in de zak dus) en worden er uit gehaald als er een koper is. De varkens liggen als rollades aan bamboe palen gebonden hulpeloos in het zonnetje. Zielig hoor. We kopen een slof sigaretten, het is gebruikelijk om de familie van de overledene iets aan te bieden, de één brengt een paar varkens of een buffel mee, wij doen het iets bescheidener. Dan rijden we naar het Tana Toraja dorp, er heerst een vrolijke drukte, de rijstschuren zijn met rode doeken versierd en tussen de huizen en de rijstschuren in zijn ze bezig de kop ven een buffel af te hakken, die gaat de pot in voor het middageten van alle gasten. We lopen door en komen langs twee mooie Toraja huizen en schuren. Dan horen we dat de man (King of de Village) al 2 jaar geleden is overleden. Toen hebben ze hem volgestopt met formaline en vervolgens heeft hij gezellig in de kamer gezeten. Voorzien van eten drinken en een sigaretje op z’n tijd. Met kaarten mag hij niet mee doen, hij kan niet schudden, hi hi. De hele familie is overal vandaan gekomen om dit vijfdaagse feest te vieren. Vandaag is de vierde dag en wordt de man in zijn kist gestopt en naar beneden gedragen door een grote groep mannen. Voorafgegaan door een beeld in een stoel, Tau Tau, een kopie van de overledene. Met veel gejoel komt de familie beneden aan, ze dansen nog wat rond met de kist en vervolgens wordt die op een mooi versierd podium gezet, met het beeld er naast. Wij zijn de enige toeristen, later komen er nog twee mannen bij. Onder de rijstschuren zitten de families bij elkaar en er wordt volop gegeten en gedronken, ook wij delen mee, krijgen zoete thee een cake en koekjes aangeboden. Eerst voelen we ons wat opgelaten, maar steeds weer komen er mensen vragen of we iets willen eten en vertellen ze ons dat we overal foto’s van mogen maken, er loopt een hele cameraploeg rond en fotografen. Bizar gewoon, maar wel mooi om mee te maken. Er worden toespraken gehouden en er wordt een administratie bijgehouden van alle cadeaus. Dan komt de kookpan het veld op met de buffel erin. We worden steeds uitgenodigd om bij de familie te komen zitten, maar dat gaat ons te ver. De brokken buffel worden op schalen naar alle mensen gebracht verder is er vis, eieren, rijst en fruit. En steeds weer die lieve mensen die maar willen dat we mee eten. Ten slotte krijgen we een schaal met koekjes en twee bekertjes water. Wat een gastvrije mensen! Na het eten zijn de varkens aan de beurt, die stakkers lagen al die tijd in de zon aan hun bamboe stokken gebonden op het veld en niemand heeft naar ze omgekeken. Eén voor één worden ze naar een veld achter het huis gebracht en krijgen een steek met een dun lang mes in hun hart, langzaam sterven ze, dit is geen aangenaam gezicht en gehoor, maar hoort wel bij hun traditie. Hierna worden zo’n 25 buffels het veld opgebracht en gekeurd. Bij iedere buffel wordt de naam van de gulle gever genoemd. Dan worden ze weer weggebracht, 2 zullen vandaag worden geslacht de rest is morgen aan de beurt. Inmiddels worden alle varkens van hun ingewanden ontdaan en op een vuur gegooid. Wij lopen naar een rijstveld waar twee buffels met elkaar zouden moeten gaan vechten, maar daar hadden de heren niet veel zin in en geef ze eens ongelijk, de laatste dag van je leven. We laten de slachting van de buffels voor wat het is, we hebben genoeg bloed gezien en lopen naar onze auto. We rijden naar Kete Kesu ,een traditioneel Tana Toraja dorp met daken van bamboe en bladeren, als we daar zijn begint het enorm te regenen, het weerhoudt ons niet om naar boven te lopen waar een grot is met Tau Tau poppen en hanging coffins. Voor een deel vergaan en met een stapel beenderen en schedels ook heel bijzonder. Het is wel genoeg voor vandaag, we gaan naar ons hotel, een goede keuze, want voorlopig wordt het niet droog.
Het klinkt bizar, als je op straat loopt wordt steeds gevraagd of we naar de begrafenis zijn geweest, dat zal in Wormerveer toch niet gebeuren en dan te bedenken dat je de overledene en zijn familie niet heb gekend. Maar om in de stemming te blijven nemen we een Kijang naar Lemo en lopen naar de rotswand (prachtige wandeling) waar de Tau Tau poppen staan, die ter nagedachtenis in een nis zijn geplaatst, in gaten zijn de kisten gestopt. Het is een bijzonder gezicht. De omgeving is hier ook zo mooi en we besluiten om nog een stuk verder te wandelen. We komen langs traditionele Tana Toraja huizen en wandelen door imposante bamboe bossen. We drinken iets en lopen terug naar de weg waar meteen een kijang stopt en ons in Londa weer laat uitstappen, prima geregeld. Weer een mooie wandeling, betalen voor een entree kaartje en er staan mannetjes op ons te wachten met olielampen. Ook hier weer Tau Tau poppen en een grot vol botten schedels en kisten. Er liggen sigaretten en schoenen bij de overledenen. Tegen de rotswand hangen ook een aantal kisten. We maken rare uitstapjes, maar ze zijn wel heel bijzonder. We wandelen weer terug langs mooie rijstvelden en nemen weer een kijang terug naar Rantepao.
We zitten in een prima hotel, de omgeving is fascinerend en erg mooi. Toch hebben we besloten om niet verder te reizen over Sulawesi. Het plan was om naar het noorden te gaan, maar de wegen zijn slecht, boten varen in het beste geval 1 keer per week, kortom een lange weg om ons doel te bereiken. De angst bestaat dat we een zelfde ervaring gaan opdoen als in Patai Bira. Verlaten en verwaarloosd. En dan zijn we dagen bezig om weer terug te komen waar we nu zijn. Dus het plan wordt gewijzigd, zondag met de bus naar Makassar, maandag met het vliegtuig naar Denpassar (Bali). Van daar uit kunnen we weer alle kanten op.
We houden jullie op de hoogte, het is leuk om jullie berichtjes te lezen.
Effies speciaal een beriggie voor Kleine Pier……
Hallo me klainje, je ben toch niet boos hè, kaik ut kwam me aigeluk wel goed eut dat Wim met me op stap wouw, hai ken teminste zun aige rugtassie sjauwe, die van jou was me te zwaar, begraip je? Ik mot trouwes wel steeds an je denke hoor.
Doei doei!!!!!!!!!!!!! Je Laisterbessie.
Groetjes Wim en Jenny
We vertrekken om 10 uur met de Litha bus. Een oude maar dappere bus met vooral veel beenruimte. Als we de files in Makassar achter ons hebben gelaten komen we weer de grote gaten in de weg tegen en al slingerend kruipen we vooruit, om de twee uur een stop en om 9 uur zijn we dan eindelijk in Rantepao, het is donker dus krijgen we geen indruk van deze plaats. Met rugzak stappen we in een gemotoriseerde riksja, ik voor in het bakkie met de twee rugzakken en Wim achterop de brommer. We hebben Indra Maria uitgezocht, maar de jongen rijdt vrolijk het dorp uit en als we vragen of hij wel weet waar we heen willen lacht hij een beetje schaapachtig. Hij vraagt een paar keer de weg en uiteindelijk staan we dan voor de deur. Helaas is het vol, maar een oplossing is een paar meter verderop, Hotel Indra Toraja, een luxe met 50 % korting. Lekker gegeten en meteen overvallen door een mannetje die ons wil gidsen. Toch even geluisterd, morgen is er een begrafenisceremonie en wel van een heel belangrijke meneer. Aangezien de ceremonies niet dagelijks voorkomen besluiten we om deze kans niet voorbij te laten gaan. Half 8 worden we opgehaald, eerst bezoeken we de markt en daarna de veemarkt, hier staan honderden buffels te koop. Voor een begrafenis van een belangrijk iemand worden er tientallen ritueel geslacht. Er worden ook varkens en biggen verkocht. De biggetjes zitten in een zak (niet een kat maar een big in de zak dus) en worden er uit gehaald als er een koper is. De varkens liggen als rollades aan bamboe palen gebonden hulpeloos in het zonnetje. Zielig hoor. We kopen een slof sigaretten, het is gebruikelijk om de familie van de overledene iets aan te bieden, de één brengt een paar varkens of een buffel mee, wij doen het iets bescheidener. Dan rijden we naar het Tana Toraja dorp, er heerst een vrolijke drukte, de rijstschuren zijn met rode doeken versierd en tussen de huizen en de rijstschuren in zijn ze bezig de kop ven een buffel af te hakken, die gaat de pot in voor het middageten van alle gasten. We lopen door en komen langs twee mooie Toraja huizen en schuren. Dan horen we dat de man (King of de Village) al 2 jaar geleden is overleden. Toen hebben ze hem volgestopt met formaline en vervolgens heeft hij gezellig in de kamer gezeten. Voorzien van eten drinken en een sigaretje op z’n tijd. Met kaarten mag hij niet mee doen, hij kan niet schudden, hi hi. De hele familie is overal vandaan gekomen om dit vijfdaagse feest te vieren. Vandaag is de vierde dag en wordt de man in zijn kist gestopt en naar beneden gedragen door een grote groep mannen. Voorafgegaan door een beeld in een stoel, Tau Tau, een kopie van de overledene. Met veel gejoel komt de familie beneden aan, ze dansen nog wat rond met de kist en vervolgens wordt die op een mooi versierd podium gezet, met het beeld er naast. Wij zijn de enige toeristen, later komen er nog twee mannen bij. Onder de rijstschuren zitten de families bij elkaar en er wordt volop gegeten en gedronken, ook wij delen mee, krijgen zoete thee een cake en koekjes aangeboden. Eerst voelen we ons wat opgelaten, maar steeds weer komen er mensen vragen of we iets willen eten en vertellen ze ons dat we overal foto’s van mogen maken, er loopt een hele cameraploeg rond en fotografen. Bizar gewoon, maar wel mooi om mee te maken. Er worden toespraken gehouden en er wordt een administratie bijgehouden van alle cadeaus. Dan komt de kookpan het veld op met de buffel erin. We worden steeds uitgenodigd om bij de familie te komen zitten, maar dat gaat ons te ver. De brokken buffel worden op schalen naar alle mensen gebracht verder is er vis, eieren, rijst en fruit. En steeds weer die lieve mensen die maar willen dat we mee eten. Ten slotte krijgen we een schaal met koekjes en twee bekertjes water. Wat een gastvrije mensen! Na het eten zijn de varkens aan de beurt, die stakkers lagen al die tijd in de zon aan hun bamboe stokken gebonden op het veld en niemand heeft naar ze omgekeken. Eén voor één worden ze naar een veld achter het huis gebracht en krijgen een steek met een dun lang mes in hun hart, langzaam sterven ze, dit is geen aangenaam gezicht en gehoor, maar hoort wel bij hun traditie. Hierna worden zo’n 25 buffels het veld opgebracht en gekeurd. Bij iedere buffel wordt de naam van de gulle gever genoemd. Dan worden ze weer weggebracht, 2 zullen vandaag worden geslacht de rest is morgen aan de beurt. Inmiddels worden alle varkens van hun ingewanden ontdaan en op een vuur gegooid. Wij lopen naar een rijstveld waar twee buffels met elkaar zouden moeten gaan vechten, maar daar hadden de heren niet veel zin in en geef ze eens ongelijk, de laatste dag van je leven. We laten de slachting van de buffels voor wat het is, we hebben genoeg bloed gezien en lopen naar onze auto. We rijden naar Kete Kesu ,een traditioneel Tana Toraja dorp met daken van bamboe en bladeren, als we daar zijn begint het enorm te regenen, het weerhoudt ons niet om naar boven te lopen waar een grot is met Tau Tau poppen en hanging coffins. Voor een deel vergaan en met een stapel beenderen en schedels ook heel bijzonder. Het is wel genoeg voor vandaag, we gaan naar ons hotel, een goede keuze, want voorlopig wordt het niet droog.
Het klinkt bizar, als je op straat loopt wordt steeds gevraagd of we naar de begrafenis zijn geweest, dat zal in Wormerveer toch niet gebeuren en dan te bedenken dat je de overledene en zijn familie niet heb gekend. Maar om in de stemming te blijven nemen we een Kijang naar Lemo en lopen naar de rotswand (prachtige wandeling) waar de Tau Tau poppen staan, die ter nagedachtenis in een nis zijn geplaatst, in gaten zijn de kisten gestopt. Het is een bijzonder gezicht. De omgeving is hier ook zo mooi en we besluiten om nog een stuk verder te wandelen. We komen langs traditionele Tana Toraja huizen en wandelen door imposante bamboe bossen. We drinken iets en lopen terug naar de weg waar meteen een kijang stopt en ons in Londa weer laat uitstappen, prima geregeld. Weer een mooie wandeling, betalen voor een entree kaartje en er staan mannetjes op ons te wachten met olielampen. Ook hier weer Tau Tau poppen en een grot vol botten schedels en kisten. Er liggen sigaretten en schoenen bij de overledenen. Tegen de rotswand hangen ook een aantal kisten. We maken rare uitstapjes, maar ze zijn wel heel bijzonder. We wandelen weer terug langs mooie rijstvelden en nemen weer een kijang terug naar Rantepao.
We zitten in een prima hotel, de omgeving is fascinerend en erg mooi. Toch hebben we besloten om niet verder te reizen over Sulawesi. Het plan was om naar het noorden te gaan, maar de wegen zijn slecht, boten varen in het beste geval 1 keer per week, kortom een lange weg om ons doel te bereiken. De angst bestaat dat we een zelfde ervaring gaan opdoen als in Patai Bira. Verlaten en verwaarloosd. En dan zijn we dagen bezig om weer terug te komen waar we nu zijn. Dus het plan wordt gewijzigd, zondag met de bus naar Makassar, maandag met het vliegtuig naar Denpassar (Bali). Van daar uit kunnen we weer alle kanten op.
We houden jullie op de hoogte, het is leuk om jullie berichtjes te lezen.
Effies speciaal een beriggie voor Kleine Pier……
Hallo me klainje, je ben toch niet boos hè, kaik ut kwam me aigeluk wel goed eut dat Wim met me op stap wouw, hai ken teminste zun aige rugtassie sjauwe, die van jou was me te zwaar, begraip je? Ik mot trouwes wel steeds an je denke hoor.
Doei doei!!!!!!!!!!!!! Je Laisterbessie.
Groetjes Wim en Jenny
-
24 Januari 2011 - 16:01
John:
leuk weer om te lezen, hoop niet dat jullie gewoontes van daar mee nemen naar hier en dat bbq's "gewoon" blijven in Nederland en ook bij Ontroerend Goed -
24 Januari 2011 - 16:26
Greet :
xie je het al voor je het marktplein vol met runderen, en een opblaas pop haha
klinkt wel heel bijzonder en weer een begravenis ritueel erbj,
lijkt me toch wel heel bijzonder als je nog twee jaar met een ontzielt lichaam in je kamer zit,
maar je hebt wel alletijd om afscheid te nemen.
kus greet -
24 Januari 2011 - 19:11
Maurice + Fam:
Hallooo, eindelijk lekker op gang gekomen en meteen weer bijzondere gebeurtenissen. Spannend hoor. Ben al benieuwd naar het volgende verhaal.
Maurice -
24 Januari 2011 - 19:30
Pascal:
Erg enerverend allemaal. Zo te horen gaat het daar allemaal net iets anders dan hier!? Nog veel plezier. Ook de groetjes van Luuk, Fien en Jacqueline. -
25 Januari 2011 - 12:30
Marion&jos:
Lands eer lands wijdsheid, ik hou het wel op een plak droge cake en koffie met een borrel toe. En als je dat wil mag je een mooi praatje houden.
Toedeledokie
-
25 Januari 2011 - 12:30
Marion&jos:
Lands eer lands wijdsheid, ik hou het wel op een plak droge cake en koffie met een borrel toe. En als je dat wil mag je een mooi praatje houden.
Toedeledokie
-
25 Januari 2011 - 14:02
Joke Nol:
hoi jenny en wim, wat een leuk verhaal, ik heb genoten, ik hoop dat jullie nog meer zullen genieten, wat is het daar mooi, veel plezier nog doeiii groetjes joke -
25 Januari 2011 - 17:39
Cobi En Mart:
Als ex-slager val je bij zo'n begrafenis toch maar mooi me je neus in de boter. Maar als ik zo de plaatjes zie, dan kom ik tot de conclusie destijds de goede beslissing heb genomen door geen slager te worden. En die arme varkens, ze liggen levend en wel gereed aan het spit. De magnetron hoeft niet te worden voorverwarmd, dat doet de zon al.
Veel plezier verder. -
25 Januari 2011 - 21:03
Wim En Margriet:
Nou,nou wat een ervaring om dit allemaal te mogen aanschouwen !
Voor jullie vast héél bijzonder en dan ook nog als énige toeristen,wat zal de volgende nieuwe ervaring worden ? We wachten weer af.
Veel plezier en tot schrijfs Gr. Wim en Margriet -
27 Januari 2011 - 20:38
Piertje:
Hoi daar,
leuk om dit interessante verhaal te lezen. Dat zal je inderdaad hier niet zo maar meemaken.
....en nee hoor Bessie ik ben niet boos hoor. ...maar de volgende keer zou IK toch wel mee willen met je.....en weet je wat dan draag ik je rugzak! zo dat is er uit. ik wil toch ook wel eens graag wat van de wereld zien.
nou geniet er weer van en een grote knuffel van je piertje. nou vooruit geef Wimmie dan ook maar een klein knuffeltje. valt best wel mee met mijn jaloersheid toch?????
ik zie de volgende avonturen weer komen!!! -
31 Januari 2011 - 08:58
De Trompies:
Wat een verhalen!
Dat is wel iets anders dan sneeuw in Oostenrijk.
Geniet ervan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
