Solo en Yogyakarta

Solo en Yogyakarta.

Hallo allemaal,

Eerst even over de tanden, diegenen die al langer met ons meereizen weten dat Wim in India 6 kronen heeft laten plaatsen. Lopen we een beetje door Probolinggo te slenteren, zien we deze etalage met kunstwerkjes van de hier gevestigde tandarts. Deze keer hebben we onze beurt voorbij laten gaan, we houden niet zo van gouden tanden.

Na ons Bromo-verhaal hebben we ontbeten en om half 12 werden we door een busje opgehaald dat ons in 8 uur tijd naar Solo heeft gebracht. Voor Istana Grya Homestay werden we afgezet. En knus onderkomen, hoewel de kamers zeer basic waren hebben we er drie nachten geslapen. Solo is een stad die vergelijkbaar is met Yogya, alleen zijn de mensen er niet zo opuit om je te vervoeren of iets aan je te verkopen, ook wel eens lekker. We hebben er verschillende markten bezocht, waar ze niets verkochten dat we wilden hebben. Om de Prins en zijn gezin een beetje te steunen in deze moeilijke tijd hebben we zijn paleis bekeken en zo een bijdrage geleverd voor het onderhoud van zijn stulpje. En we zijn in een lokale bus naar Sukuh Tempel geweest. Onderweg overgestapt in een minibusje en de laatste kilometers moesten te voet. Héél erg stijl omhoog, we werden achtervolgd door twee jongens op scooters en uiteindelijk hebben die ons naar boven gebracht. Sukuh Tempel was bijzonder, in veel opzichten leek het een Maya Tempel. De afbeeldingen en beelden waren erotisch getint…..en dat is netjes uitgedrukt. Een klein complex, maar zeker de moeite van een bezoek waard. De jongens hadden op ons staan wachten en hebben ons weer naar het busstation gebracht. Leuke ervaring. Met de trein zijn we de volgende dag naar Yogyakarta gegaan, een jongen en meisje gingen heel bewust tegenover ons zitten. Josh vertelde dat hij 2 uur in Amsterdam was geweest, dat is een beetje kort, maar toch. Hij werkt op een cruiseschip en 7 maart ging hij weer in Italië aan boord voor 6 maanden. Leuk stel. In Yogyakarta weer een kamer gevonden bij Bladok Losmen. Was ons 4 weken geleden goed bevallen, dus waarom niet. Hier het Paleis van de Sultan bekeken en Fort Vredeburg. Veel gelopen en gezien. We hebben ons een paar keer met een Bedjak (fietskar) laten vervoeren en hebben besloten dat niet meer te doen, er worden zulke hoge bedragen gevraagd. Bovendien waren deze mannetjes heel onvriendelijk. Ze denken echt dat we wandelende pinautomaten zijn. We snappen de frustratie wel, er zijn er zoveel en er zijn maar een paar toeristen. We worden zo moe van het afdingen. Taxi’s rijden op de meter en zijn véél goedkoper. We hebben ook nog over de kermis gelopen en ons verbaasd over de oude bende die ze hier nog steeds aan de praat weten te houden, wel leuk hoor. Bij ons staan bij winkels van die bewegende auto’s waar je dan 50 cent in moet stoppen, hier zit een man op een fiets, kind in het bakkie en dan trappen om de boel te laten bewegen, wat een uitvinding. We missen op Java een strand waar we een paar dagen lekker kunnen luieren. Dus gaan we polshoogte nemen in Parangtritis. Leuke dagbesteding, met de bus er heen, maar na een wandeling langs het uitgestorven zwarte strand en de lege warungs hebben we besloten dat dit geen optie is voor een paar dagen en nemen de eerstvolgende bus weer terug. We hebben besloten om alsnog de Merapi te gaan bekijken, eerst hebben we daar vanaf gezien omdat we ons dan van die ramptoeristen voelden, maar hier werd ons duidelijk dat de bron van inkomsten belangrijk voor de bevolking is. Dus met een minibus naar Kaliurang, bij het eindpunt uitgestapt. We zien achter de tientallen warungs (eettentjes) de resten van bomen staan. Eerst maar iets te drinken gekocht en als we dat op een trap opdrinken, komt er een mannetje een praatje maken. We kopen een kaartje en beginnen te wandelen in de richting die de man ons wijst. Meteen wordt duidelijk welk een inpakt de uitbarsting van de Merapi op deze omgeving heeft gehad. Huisjes ingestort, bomen verbrand en alles is zwart. Ook het pad is op sommige plaatsen helemaal verdwenen en we vrezen dan we terug moeten, maar het mannetje is achter ons aan gekomen en wijst de weg. Het is naargeestig weer, het begint zacht te regenen, maar het hoort eigenlijk wel bij wat we te zien krijgen. We worden er stil van. De man wijst de plaatsen waar dorpen onder de lava zijn verdwenen, Verderop staan de hutjes van de verdreven bevolking. Alles is verbrand, geen boom die nog leeft, verschrikkelijk. Toch zegt de man dat binnenkort alles weer groen zal zijn en inderdaad, als we goed kijken zien we overal nieuw leven, ongelofelijk. Diep onder de indruk dalen we het moeilijk begaanbare pad weer af, het regent inmiddels harder, maar als we beneden zijn gaat de zon weer schijnen, we drinken nog wat, kijken naar de aapjes en gaan weer met de minibus terug naar Yogya. Dit zullen we niet snel vergeten. We verwachten dat onze gids om geld zal vragen, maar dat doet hij niet en als Wim hem toch geld in zijn hand stopt is hij daar erg blij mee. Wat een lieve man. De volgende dag naar Prambanan Tempel geweest. Prambanan is een is een complex van tempels die door een aardbeving is verwoest en nu met geld van Unesco weer voor een gedeelte is herbouwd. We wandelen door het prachtige park en als we de grootste van de tempels gaan bekijken worden we steeds weer gevraagd om met een groepje jongelui op de foto te gaan. Er zijn 5 bussen met studenten uit Bantam gearriveerd en die moeten toeristen aanspreken en zo hun Engels oefenen. We raken aan de praat met een leraar en hebben erg veel plezier met de jongens en meisjes. Ons motto; eerst praten en dan een foto, dikke pret. De Tempels zijn indrukwekkend en zijn het gevolg van een liefdesdrama, zoiets als Romeo en Julia. Zeker zo indrukwekkend als de Borobudur.
Als we in het restaurant iets gaan eten barst er een flinke onweersbui los. Het spoelt van het water en als de bui voorbij is zoeken we een bus op die ons naar Yogya terug brengt. We lopen het station binnen om een kaartje naar Bandung te kopen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, we moeten een nummertje trekken (45 voor ons) en een briefje met de naam van de trein en de bestemming invullen. Maar het lukt, morgen hebben we de trein van 9 uur naar Bandung. We vinden in een steegje een leuk restaurantje waar de rekening van de drank twee keer zo hoog is als het eten, de cocktails met de naam Snow waren dan ook erg lekker.

Wij laten weer van ons horen,
Groetjes Wim en jenny