Santiago de Cuba
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Wim en Jenny
11 Februari 2018 | Cuba, Santiago de Cuba
Het is inmiddels zondag en we zijn in Baracoa. Maar eerst zijn we uit Camaquey vertrokken met de Viazul bus van 2 uur. De rit zou 5 uur gaan duren, maar het werden er meer dan 7. Er rijden wel andere (betere) bussen, maar daar voor kunnen wij (buitenlanders) geen kaartje kopen. Dus de keuze is beperkt, een taxi of collectivo is voor de lange ritten te duur, dus geen optie. Op de bussen zitten 2 tot 3 chauffeurs, die onderweg boodschappen doen. Staat er een mannetje langs de weg met een tros bananen of een emmer limoenen dan stopt de bus, rijdt een stuk achteruit, onderhandelt over de prijs en we kunnen weer verder. Ook maakten we mee dat de bus stopte om twee vrachtwagenbanden mee te nemen en verderop af te leveren. Zo’n klusje duurt even, want de bagage moet uit de luiken om plek te maken voor de bandjes. Ook gaan ze onderweg rustig zitten eten bij familie en wij wachten rustig af..... plassen en eten de meegebrachte koekjes. Het schept wel een band met je medereizigers en veel reiservaringen worden gedeeld. Het is half 10 en donker als we op het busstation in Santiago de Cuba aan komen. We zijn het een beetje zat en hebben geen onderkomen geregeld. Maar dan staat er een mannetje dat een bord door de tralies steekt met daarop geschreven “Jenny y Wim Pels”. Eerste gedachte - dit kan niet! Maar wel hoor, het vrouwtje van onze casa in Trinidad had aan een bekende doorgegeven dat wij binnenkort in Santiago de Cuba aan zouden komen. Dan staat er dus gewoon elke avond een mannetje met een bordje bij het busstation. De kamer is prima voor 1 nacht en 2 blokken van het centrum. Dus gaan we naar het Parque Cespedes en eten en drinken iets op het terras van Casa Grande, een prima afsluiting van de dag. Omdat we een paar dagen willen blijven gaan we opzoek naar een betere kamer. En met behulp van een aardige Cubaan vinden we die bij Hostel Mirador. Klein balkonnetje met 2 schommelstoeltjes. Het blijft een beetje vreemd, die casa particularis. Je bent echt bij mensen thuis, zij zitten in de kamer tv te kijken en daar lopen wij langs naar onze kamer. Soms hebben we een hele verdieping of de begane grond voor ons zelf. Zonder uitzondering voelen we ons zeer welkom. Santiago de Cuba vinden wij tot nu toe de minst aantrekkelijke stad. We bezoeken wat museums, verbazen ons over de slechte staat van de panden, de vele oude auto’s en paard en wagentjes in het straatbeeld. Ook bijzonder zijn de vrachtwagens die zijn omgebouwd tot personenbussen. We kijken onze ogen uit in een soort markthal waar groenten worden verkocht. Voor elk winkeltje staan mensen geduldig te wachten tot ze door een bewaker worden binnen gelaten. Eenmaal binnen blijkt het aanbod van artikelen minimaal. Het doet ons denken aan Joegoslavië van 30 jaar geleden. Onze uitvalsbasis is Casa Grande, mooi terras met uitzicht op het mooie plein en heerlijk eten en drinken. Na 4 nachten zijn we de zeurende mannetjes die een taxi, restaurant of telefoonkaart aanbieden wel een beetje zat en vertrekken we met de bus van 8 uur naar Baracoa, dit op aanraden van Lex de Beer. De rit gaat door een prachtig berglandschap. We passeren Guantánamo en rijden door de Sierra del Purial langs de rotsachtige kust. Dan pakken we (moeizaam) nog een paar colletjes en komen aan in Baracoa. We zijn niet blij met wat we zien LEX. We rijden langs de Malacon, wat zoiets als boulevard betekent. Het lijk of we door oorlogsgebied rijden. Alles is kapot en staat leeg. Verschrikkelijk! Het waait en de golven slaan over de kademuren. Op het busstationnetje worden we aangevallen door tientallen schreeuwende mensen met foto’s van kamers. Op een bordje staat weer onze naam geschreven en de man beweert dat we hebben gereserveerd, niet dus. Als we onze tassen hebben moeten we een beslissing nemen, we gaan eerst mee met het mannetje met bordje en beloven een tweede mannetje dat we, als het niets is, met hem mee gaan. We stappen in de fietstaxi en gevolgd door een tweede fietstaxi rijden we naar het eerste adres en keuren dat af, grote frustratie, maar we gaan toch met het tweede mannetje mee. Goede keus, de hele bovenverdieping is van ons, inclusief een groot terras. We gaan aan de loop en komen in het mooie centrum, waar alles heel en goed onderhouden is. Wat blijkt, in 2016 is Baracoa getroffen door orkaan Matthew en dat is dus nog steeds zichtbaar. Dus Lex, het valt uiteindelijk mee hoor en we blijven hier nog even.
Groetjes van ons en tot de volgende keer!
Wim en Jenny.
-
11 Februari 2018 - 19:40
Martijn:
Is wel een heel andere wereld! Bijzonder dat je steeds bij mensen thuis slaapt en gewoon door hun huis loopt.
Blijf genieten en doen wij door je verhalen.
Groetjes Martijn -
11 Februari 2018 - 20:21
Jacqueline:
Ik wordt nu toch wel benieuwd naar de foto’s! Veel plezier in Baracoa -
11 Februari 2018 - 20:29
Greet & Antonio:
-
11 Februari 2018 - 21:48
Edith:
Heerlijk om te lezen, heel bijzonder allemaal. Geniet ervan en tot het volgende reis verslag. -
12 Februari 2018 - 07:47
Maurice:
Klinkt weer als een groot avontuur! -
12 Februari 2018 - 14:58
Lex De Beer:
Pfffff, dat was ff schrikken dat ik dit las, je hebt herinneringen aan een plaats, maar toen wij daar waren, werd er aardig opgeknapt, en was er een vrij levendige boulevard. Maar de verwoestingen van een orkaan............. ja, dat is toch iets anders. Maar de stad, en het fort en de omgeving vonden wij prachtig. Dus geniet er van, en we lezen wel hoe het verder verloopt.
greetz Lex en Carla. -
12 Februari 2018 - 17:26
Karin:
Klinkt allemaal weer super. En kijk uit naar wie je luistert. Die Lex moet je natuurlijk wel met n korrel zout nemen! -
12 Februari 2018 - 22:45
Wim En Margriet:
Wat weer een verhaal jullie lijken wel BNERS BLIJ te horen dat jullie weer een hoop leuke en minder leuke dingen meemaken maar dat houd het wel spannend
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley