Baracoa

Baracoa.

We zijn uiteindelijk 4 dagen in Baracoa gebleven en dat kwam niet in de laatste plaats door onze casa eigenaren, Euganda en Reiner. Wat een lieve mensen en wat een geweldige casa. Het centrum is supergezellig en voor heel veel lokale mensen, schooljeugd en verkopers van allerlei etenswaren is Parque Indepencia een geliefde plek, ook trouwens voor internetgebruikers. Wij hebben inmiddels ons vaste terrasje hier wel gevonden. Oergezellig en er gebeurt altijd wel iets, zojuist stroomde het pleintje vol met wielerploegen in vol ornaat en iedereen moest onder grote belangstelling op de foto. Gister zijn we met een Italiaans stelletje een dagtocht wezen maken, de bus de gids en zijn Engelse vrouw alleen voor ons vieren. We zien grote contrasten, de enorme verwoestingen aan de kust, zowel de huizen als de natuur hebben al talloze malen te lijden gehad onder de verschrikkelijke orkanen in dit gebied. Gek genoeg zien wij daar niets van in de media. Cuba wil geen hulp, zijn ze daar te trots voor? Maar in de luwte van deze natuurrampen zien we een prachtig vruchtbaar berglandschap. Er wordt van alles verbouwd, bananen, koffie, cacao mango’s enz. enz. We bezoeken een kleine Finca, klein en traditioneel. We krijgen uitleg over cacao, van de boom tot de bonbon. Alles moeten we proeven, tot warme chocolademelk toe. Volgens de Cubanen is de chocolade van Baracoa de beste van de wereld, over smaak valt niet te twisten..... We varen met een roeibootje een stukje de rivier op, waar we niet in mogen zwemmen, lunchen in en piep klein restaurantje, waar onze gids voor ons op zijn gitaar speelt en daar vol overgave bij zingt. Ook stoppen nog bij wat strandjes. Maar daar worden we niet echt vrolijk van. Het zand is zwart, er ligt overal rommel en de huisjes zijn overduidelijk opgelapt. Toch is onze gids er erg trots op. Ook deze keer heb ik weer vingerlampjes meegenomen en op het laatste strandje komt een lief, verlegen jongetje naar me toe en vraagt om een pen. Nooit een kind gezien dat zo blij was met zijn lampje. Schoorvoetend kwamen er steeds meer kinderen bij, ouders sloegen me op afstand gade. Ik heb een heel dorpje blij gemaakt. Zulke lieve bescheiden kinderen heb ik nog nergens meegemaakt. Een van de jongetjes probeerde me mee te krijgen, verder het strand op, maar ik begreep niet waarom. Na een tijdje kwam het jongetje terug, met zijn gehandicapte broertje, geflankeerd door alle andere kinderen. Zo ontroerend. Wat mooi als je hier gelukkig kunt zijn, want trots en blij, dat zijn ze.
Aan het einde van deze mooie dag nemen we afscheid van een leuk stel mensen en genieten na op “ons terras”. Dinsdag, we hebben besloten dat het onze laatste dag in Baracoa zal zijn. Vandaag gaan we naar de bank om geld te wisselen en zegels te kopen om onze visums te verlengen. Daar staat weer een enorme rij, wij vragen wie de laatste is en sluiten aan. Het valt mee, na een tijdje mogen de mensen voor visa’s naar binnen. We krijgen een nummertje en wachten onze beurt af. Na een tijdje staan we met zegels en cuc’s weer buiten. We moeten naar de politie, een paar keer vragen en..... gevonden! We moeten in een wachtruimte gaan zitten en na ons komen nog een stuk of 5 mensen binnen. Ik mag binnenkomen en de rest kan vertrekken, gewoon morgen nog een keer proberen (ook Wim dus). Of het komt door mijn domme blik, weet ik niet, maar uiteindelijk wordt ook Wim zijn paspoort voorzien van een verlengde visum, wat een mazzel! Dan naar het busstation....loket van Viazul is gesloten. Wij willen naar Holguin, maar liever langs de noordkust. Anders gaan we eerst weer naar Santiago de Cuba en de volgende dag door naar Holguin. Het probleem is dat de brug bij Moa tijdens 1 van de orkanen is ingestort, daarna is een dam gebouwd, die na de laatste orkaan ook weer is verdwenen. Een mannetje bied ons een collectivo aan, die rijdt tot de brug, dan met een bootje naar de overkant. Als het goed is staat daar dan weer een collectivo aan de andere kant. We gaan het gewoon proberen. Morgen om 7 uur worden we opgehaald.
Was een goede tip Lex!
Groetjes en tot later.
Wim en Jenny