Mexico, Guathemala, Belize 2004 / 05

Bekijk de foto’s van deze reis op;

www.pels.nu


Zondag 5 december 2004.

Pascal, Jacqueline, Luuk en Fien komen bij ons langs en na de koffie brengen “de mannen” ons om even over tienen naar Schiphol.
Luuk vindt het maar niks, maar als we hem beloven dat we iets voor hem meenemen als we terugkomen, is het goed.
We checken in, eten een broodje, kopen shag en vertrekken op tijd, n.l. om 12.45 uur.
We maken een tussenlanding in Philadelphia, moeten daar door de douane. We gaan op de foto en er worden van de twee wijsvingers afdrukken gemaakt. We halen onze rugzakken van de bagageband om die vervolgens weer in te leveren op de bagageband voor de verbindingsvlucht. Ook wij weer door de controle, zelfs de schoenen moeten uit.
Dan lopen we wat rond op de luchthaven. Winkels en eetgelegenheden zat. We nemen een ijsje op een soort plein, waar een band optreedt die de Beatles moeten voorstellen.
We zoeken gate B7 op waar we na een tijdje horen dat we naar B11 moeten omdat ons vliegtuig mankementen vertoont. De vertraging valt mee, maar als we klaar staan om op te stijgen blijken we nummer 14 in de rij te zijn.
Als we landen in Cancun blijkt de vertraging slechts een half uurtje te zijn.
Het is (plaatselijke tijd) 9.00 uur s’avonds, soepel komen we door de douane en met een sprintje hebben we binnen de kortste keren onze rugzakken te pakken.
We gaan naar buiten, passeren de taxi-kantoortjes en wachtende busjes.
Wim steekt na al die uren een sigaretje op en we staan nog te overleggen als er een taxi voor ons stopt, hij wil ons voor 25 dollar naar ons hotel brengen, dan komt er een mannetje aanlopen die het vervoer per busje regelt, voor 9 dollar p.p. kunnen we meerijden. Waarop de taxi chauffeur ons voor 20 dollar wil wegbrengen en hij vertelt dat de busjes er erg lang over doen omdat die eerst naar Zona Hotelera gaan. We kiezen voor de taxi en als er nog meer mannetjes in uniform worden opgetrommeld stappen we snel in en binnen 20 minuten staan we voor Hotel Margaritha. Prachtig hotel, grote kamer met luxe badkamer en balkon boven de tuin met zwembad. Helemaal goed.
We maken een wandelingetje, drinken 2 biertjes en gaan naar bed, het is dan 12 uur, 7 uur s’morgens in Nederland.

· Cancun

Heerlijk geslapen, ontbeten beneden in het restaurant van ons hotel en dan aan de wandel. Eerst naar de toeristeninformatie, maar daar worden we niet veel wijzer, alleen hebben we nu wel een stadsplan.
We pinnen (dit lukt bij de tweede bank), slenteren door de stad, e-mailen en pikken een terrasje. Een dikke dokter staat klanten te lokken en we maken een praatje met een vriendelijke mevrouw van een reisbureau, die ons naar Playa del Carmen wil hebben, het wordt haar algauw duidelijk dat we dat niet willen.

· Isla Holbox


Wij gaan naar Isla Holbox en kopen bij het busstation kaartjes voor morgen om 12.40 uur. Daarna doen we boodschappen en gaan terug naar ons hotel.
Het is lekker weer met af en toe een wolk voor de zon. Cancun is een stad met een behoorlijk winkelbestand, veel restaurants en vriendelijke mensen. Maar verder niet echt bijzonder.
We zwemmen in “ons” zwembad en eten in een leuk restaurant, waar we s’middags ons oog al op hadden laten vallen.

Het ritme van de nacht zit er nog niet echt in, om de paar uur zijn we klaarwakker. Maar dan wordt het toch ochtend, we pakken onze rugzakken in, rekenen af en gaan aan de wandel. We eten bij een aardige Rus en gaan naar het busstation en omdat we nog 2 uur te gaan hebben voordat de bus vertrekt geven we de rugzakken in bewaring en lopen richting strand, maar die afstand blijkt te groot. Dus wandelen we wat rond en dan terug naar het busstation waar onze bus precies op tijd vertrekt.
De rit duurt zo’n 3 uur en de weg is eentonig en vooral recht. De huizen worden hutjes van bamboe met daken van palmbladeren. Het vlakke landschap is en weinig opwindend. Wel groen. Bij het passeren van de vele drempels stappen er soms mensen in die eten komen verkopen. Naast ons zitten een man, vrouw en twee kindjes, een baby en een jongetje van een jaar of 3, ik geef hem een vingerpoppetje en ben een vriendje rijker.
We komen bij het haventje aan,trouwens een plaats waar je echt niet wilt blijven en om 4 uur varen we over met een snelle boot. Op de pier staat een taxi op ons te wachten, de taxi is een 6 persoon’s golfkarretje.
Loneley Planet beschrijft dit deel van Mexico niet en we hebben dus geen idee waar we heen willen. We hadden eigenlijk verwacht dat er wel mensen zouden staan wachten om ons accommodatie aan te bieden, maar nee hoor. We stappen in het golfkarretje en laten ons bij een klein resort afzetten. Casa Las Tortugas heet het. Het is een sprookje, een prachtige kamer met badkamer, aan een wit strand met palmbomen. De 500 pesos, incl. ontbijt is wat hoog, maar we blijven, wandelen langs het prachtige strand.
We drinken een Margarita en die slaat er behoorlijk in, lang geleden, maar Jenny is behoorlijk aangeschoten. We eten gefileerde vis in een leuk restaurant en raken aan de praat met een Zwitsers stel dat hier 6 maanden per jaar woont en de andere 6 in Zwitserland. Ze hebben hier een klein hotel.
Nog steeds vrolijk gaan we naar ons huisje terug.
Na het ontbijt luieren we op het strand en wandelen over het eiland, bij een lagune word ik belaagd door kleine insecten, ze prikken.
We eten een heerlijk broodje op het plein van dit kleine vissersdorp met zijn zandwegen. We maken gebruik van internet en gaan naar het strand. s’Avonds
eten we bij El Pirate, dat is niet zo’n succes, kale kipfilet met broccoli en paddestoelen, niet zo lekker, maar wel anderhalf keer zo duur als gisteravond.
We zitten wel erg gezellig, als een Zwitsers stel (buiten) een sigaret opsteekt loopt een ander stel op hoge poten weg, lachen dus! Een ploeg Nederlandse jongens die kite-surf lessen geven zitten ook op dit terras. We voelen ons al aardig thuis, het is zo’n kleine leefgemeenschap dat, als je 2 keer door het dorp bent gelopen, iedereen je herkent en groet. Heel lekker hier!!
Ik ben al vroeg wakker en ga in een ligstoel op het strand naar de bedrijvigheid rond de vissersbootjes zitten kijken. Dat is genieten.
Als ik weer terug kom zit Wim heerlijk voor ons huisje te lezen. Ik ga vandaag niet in de zon, want ik zie eruit als een pindarotsje. Zon allergie of zandvlooien? Maar met een boek onder de palmbomen is het best uit te houden.
Er zitten hier een stel Hollandse jongens, die hier zijn voor het Kite-surfen.
Patrick is hier blijven hangen, verliefd geworden op de dochter van de eigenaresse, kan me een slechtere plaats voorstellen. Iedereen is hier erg aardig en legt erg makkelijk contact, dit komt denk ik door de kleinschaligheid. We eten op het plein weer zo’n heerlijk broodje en lopen naar de haven om te zien hoe we morgen weer weg kunnen komen.
De straatjes zijn allemaal onverhard en in keurige ruitjes aangelegd. Verdwalen is gewoon niet mogelijk.
Langs het strand lopen we weer terug naar Las Tortugas en daar is het strand weer bijna voor ons alleen, de bedrijvigheid van de vissers, die hun vangst schoonmaakten en verkochten zijn verdwenen en alleen de pelikanen maken zich, nuttig met hun stuntelige gevis. Het schoonmaken van de vis trok veel vogels aan, een prachtig gezicht.
Voor het avondeten gaan we weer naar het restaurant van de eerste avond en raken aan de praat met een stel uit Maassluis, zij zijn hier 2 weken en dolenthousiast. Morgen vertrekken zij ook. De vis smaakt weer heerlijk en als we weer thuis zijn pakken we alvast onze rugzakken een beetje in, want morgen nemen we de boot van 7 uur.

· Pisté, Chichén Itza.

We zijn op tijd bij de boot, maar de bus die daar staat te wachten gaat naar Cancun en niet naar Valladolid. Een Deense die naar Cobá wil, heeft het zelfde probleem. De enige bus vertrekt om 5.30 uur, nou daar staan we dan…..
Na wat heen en weer gepraat begrijpen we van de chauffeur, dat we in El Real over kunnen stappen op de bus naar Valladolid. Op een T-kruising stappen we uit en daar sta je dan, maar wel hoor, de tweede bus is raak en we zijn weer opweg.
In Valladolid aangekomen gaan we op zoek naar een slaapplaats uit de lonely Planet, maar deze blijkt vol te zijn. We eten borito’s en verkennen de stad.
We besluiten om de bus van 14.30 uur naar Pisté te nemen want in een paar uur hebben we de stad wel gezien en Pisté is dan een betere optie om ons volgende doel te bereiken, n.l. Chichén Itza. Zonder problemen vinden we voor 180 pesos een schone kamer met een terrasje waar we lekker wat lezen en schrijven, het restaurantje voor vanavond hebben we al uitgezocht, dus ook deze dag komt het weer allemaal goed.

Lekker geslapen,om half 9 gaan we op pad, vinden een winkeltje waar een paar tafeltjes buiten staan en vol verwachting gaan we zitten. En wel hoor, na een vorstelijk ontbijt lopen we om half 10 naar Chichén Itza, onze eerste kennismaking met de Maya-cultuur. We blijken zo’n beetje de eerste bezoekers te zijn,de souvenirkraampjes zijn zelfs nog gesloten.
Voor 38 pesos p.p. mogen we naar binnen en na een kleine wandeling komen we bij de eerste tempels. El Castillo is de bekendste en omdat het nu nog rustig is beklimmen we de 91 traptreden. Erg steil en erg hoog, maar het uitzicht is prachtig. Na een tijdje dalen we voorzichtig af. Het moet een indrukwekkende stad geweest zijn. Er is een arena waar het balspel werd gespeeld,de winnaars mochten een tegenstander onthoofden, dát is nog eens sport!!!! Dan het plateau waar mensen geofferd werden,eindeloos lange galerijen met enorme pilaren. Een gebouw waar de te offeren mensen gereinigd werden, kompleet met sauna. We zien een enorm diep gat, gevuld met water,een raadsel hoe dit is ontstaan, Wel hebben duikers nog niet zo lang geleden kans gezien om een aantal schatten op te duiken. Na een tijdje zoeken en puzzelen vinden we de Chac Mool die boven op een tempel staat en in El Castillo zit een klein deurtje die leidt naar een smalle trap in de tempel, die in El Castillo verborgen is. Er mag niet worden gefotografeerd, maar door een mannetje die daar op toe moet zien, worden we meegenomen een smalle gang tussen de twee tempels in en maakt hij van ons een foto. Om half 4 hebben we het zo ongeveer allemaal gezien en lopen we terug naar Pisté.
Overal komen we groepen jongeren tegen, die fakkels en de afbeelding van Madonna de Guadelupe dragen. Elke groep draagt z’n eigen kleding, waaruit je op kunt maken waar ze vandaan komen. Sommige groepen lopen een soort estafette en anderen fietsen weer. Ze hebben één of meer bezemwagens en een soort sirene. Het is een vrolijke boel, hoewel we er niet veel van snappen, vooral omdat ze niet dezelfde kant opgaan. Als we ze groeten, groeten ze vrolijk terug. Morgen, zondag schijnt het feest te zijn, dan wordt de verschijning van de Madonna gevierd en na 10 dagen fietsen of lopen is het weer voor een jaar afgelopen.
Op Holbox ben ik door insecten gebeten en ik zie er inmiddels uit als een pinda rotsje, vooral m’n gezicht, armen en benen, allemaal rode bultjes en jeuken!!!
Wim heeft er veel minder last van. Komt dit nou echt door zandvlooien of door de malaria pillen. M’n gezicht is roodgevlekt en gloeit alsof ik koorts heb.

· Merida

Vandaag gaan we naar Merida, we eten tegenover het busstation van Oriënte en om 9.15 uur stappen we in. De mensen die in de bus zitten, slapen bijna allemaal,geen wonder want de rit is saai. Aan het einde van de rit stapt er een mannetje met gitaar in, die met zijn gezang de boel komt opleuken. In zijn traditionele witte pak zingt hij de sterren van de hemel.
Tegenover het busstation vinden we een hotel. De kamer is schoon en we hebben een zwembadje voor de deur.
We zetten de rugzakken binnen en lopen de straat uit, komen op een plein voor een kerk waar het kermis is, een drukte van belang, kortom feest. Allemaal groepjes pelgrims. We dwalen rond op zoek naar een plek waar we wat kunnen drinken. Geen terrasje te vinden en aan uithangborden doen ze hier niet. In het voorbij lopen kijken we ergens naar binnen en zien in een soort hal en daar staan allemaal tafeltjes. Wij naar binnen en bestellen 2 flesjes Sol bier. Het is er een lawaai van heb ik jou daar! Maar goed, onze biertjes komen er aan en even later ook nog 6 bordjes met verschillende prutjes. Een soort tappa’s. Aardappelsalade, iets met geruld ei, groente, lever of zoiets en taco’s. We proberen het allemaal, dus als we morgen ergens last van hebben,dan weten we hoe dat komt. We bestellen nog 2 biertjes en weer komen de schaaltjes. We betalen voor deze uitspatting 44 pesos,(€3,--). Leuke ervaring. We gaan op zoek naar het centrum van Merida en vinden de mooie pleinen met kraampjes en winkelstraten, mooie kerken en andere gebouwen. We gaan opzoek naar het Maya Museum, maar dat blijkt om 2 uur al te sluiten op zondag. Het is trouwens in een door de Fransen gebouwde straat, net Parijs.
We wandelen weer terug naar het mooie plein Zocalo bij het Palacio Municipal, drinken koffie en wandelen terug naar ons hotel, Onderweg lopen we nog een busstation in voor informatie over de bus naar Campeche, maar we blijken een ander busstation te moeten hebben. We hebben trouwens rare buren, zo uit een film weggelopen, Opa Oma,Pa en Moe en 2 jongens en een meisje.Net Mormonen, de mannen en jongens zijn gekleed in geruite overhemden met daarover een spijker-tuinbroek en ze hebben witte cowboyhoeden op. De vrouwen en het meisje dragen hun lange haar strak op het hoofd gevlochten en daarover een hoofddoek, lange wijde plooirokken met schort en tig witte onderrokken. Het blijken zeer gelovige mensen te zijn en oorspronkelijk komen ze uit Duitsland en Nederland!!!!
Een beetje enge sekte.

Maandag 13 december.

We lopen naar het goede busstation en sluiten aan in de lange rij voor de loketten. De bus van 10 voor 9 willen we hebben, het lijkt erop dat we het niet gaan halen,maar met een paar minuten vertraging vertrekken we toch met deze bus. Bagage gaat gelabeld en wel onder in de bus en op TV’s in de bus krijgen we een instructie film te zien, riemen vast, lijkt we op een luchthaven. Dan wordt de film Lawrence of Arabia opgezet, wat meer boeit dan het landschap.

· Campeche


Onderweg nog een militaire controle van de bagage en om iets voor 12 uur zijn we in Campeche. We nemen een taxi,want we weten niet waar we hen moeten,een goede keus, want het historische centrum is een aardig eindje weg. We laten ons afzetten op Parque Principal. Een mooi kleurig en vierkant plein. Een mannetje neemt ons mee naar Monkey Hostel, mooie locatie, maar alleen dorm rooms en de WC’s waren erg smerig.
We kijken verder en voor 198 pesos vinden we een kamer in Hotel Colonial. Prachtig oud pand met hele hoge kamers, we moeten over een half uurtje terug komen.want dan is de kamer schoon. We eten op het plein en gaan op zoek naar het strand, dat er niet blijkt te zijn. Op zoek naar de toeristen informatie komen we langs de vestingmuur en over de mercado, waar echt van alles wordt verkocht.
We lopen zo ongeveer alle vierkantjes van dit vestingstadje af, de huisjes zijn in pasteltinten geschilderd. Kortom, Campeche is een leuke kleurrijke vestingstad met hele hoge stoepen. Soms meer dan een halve meter. De theatervoorstelling op het plein trekt veel belangstelling, alles is prachtig verlicht en er loopt een echte Kerstman rond, die met iedereen op de foto wil. Wij laten onze foto’s op een CD branden en e-mailen. De avond is warm en uit de dansschool tegenover ons hotel klinkt een hoop lawaai, waardoor ik niet zo goed in slaap kan komen.

Dinsdag 14 december.
De gastvrouw tikt op een antieke typemachine, met grote vaardigheid onze rekening en we lopen naar het plein. We ontbijten en nemen een taxi naar het ADO-busstation. Daar zijn we om 9 uur en de bus blijkt pas om 11 uur te vertrekken, omdat het busstation buiten de plaats ligt kunnen we alleen maar wachten. Ook nu rijden we door een niet spraakmakend landschap. Tijdens een tussenstop raken we aan de praat met Ron,een jongen uit Heemskerk, die in Zaandam bij G.T.I. werkt, wat is de wereld toch klein.

· Palenque.


Om kwart over 5 komen we in Palenque aan. In de Lonely Planet heeft Wim z’n oog op Posada Johanna laten vallen en daar lopen we regelrecht op af. De kleine maar schone kamer met nette badkamer voor 100 pesos staat ons aan, dus zetten we de rugzakken binnen en gaan eten. Wim pescado a la rancero en ik neem pollo de la casa, heerlijk. We lezen onze e-mails en gaan naar de kamer. Onze lakenzakken komen goed van pas, want het koelt aardig af en op het bed ligt slechts een flinterdun lakentje.

We denken een normaal ontbijt besteld te hebben, maar blijkbaar is er iets mis gegaan met de communicatie. Binnen de kortste keren staan onze tafel half vol met geroosterd brood, roereieren met zwarte bonen en 2 opengesneden broodjes met bruine pap besmeerd en daarover gesmolten kaas. Erg lekker hoor, maar véél te véél. Bij onze posada op de hoek is een kantoortje waar we kaartjes kopen (20 pesos p.p.) voor het vervoer met minibusje naar de ruïnes. Deze zijn vooral door de ligging erg mooi. In het paleis zien we veel afbeeldingen in het stucwerk en er zijn veel kamers intact, waar we door lopen. Het park is prachtig onderhouden en omgeven door jungle. We dolen rond en genieten van dit prachtige geheel. Als we bovenop de Zonnetempel zitten zwelt er een enorm geluid aan uit de jungle en binnen enkele ogenblikken wordt de roep van de Howler Monkey’s van verschillende kanten beantwoord. Wat een lawaai,het is zelfs een beetje beangstigend. Vooral als je in het oerwoud zou zijn.
Vanaf de Zonnetempel zien we beneden ons Ron steeds weer uit een gat van het Paleis kruipen. Op de grasvelden worden kleedjes en andere souvenirs verkocht. (dat proberen ze in ieder geval). Tussen de enorme bomen en de restanten van deze beschaving door zakken we af naar het lager gelegen Museum.
Daar staat Ron op zijn busje te wachten die hem naar Aqua Azul moet brengen. Samen drinken we wat en gaan we het Museum in. Ook dit is de moeite waard,veel informatie en mooie beelden uit de opgravingen. Als we buiten komen is Ron verdwenen, busje toch nog gekomen? Wij nemen het eerstvolgende busje, (prima geregeld). We verkleden ons, internetten en gaan eten, nou dat was niet zo’n succes, kip met minstens 1000 vlieguren overgoten met een groentendrapje, echt niet lekker. Als troost nemen we een Magnum en lopen naar het plein. Ook hier weer toneelspel. We drinken nog een cocktail en dan naar bed.

· Aqua Azul.

Om 9 uur nemen we weer een busje, want we willen naar Aqua Azul. Eerst halen we hier en daar nog wat andere mensen op. En wie stapt er ook in,ja hoor Ron. Het was de bedoeling dat hij dit gisteren al had gedaan, hij bleek zijn busje te hebben gemist. Hij had begrepen dat ze om 2 uur zouden vertrekken,maar dat moest 12 uur zijn. (dos/doce). Vandaag de herkansing. Wij beloven hem,dat we op hem zullen wachten. Eerst gaan we naar een hoge waterval, Misol Ha. Erg mooi, we kunnen achter de hoge waterval langs lopen.
Dan naar Aqua Clara. Een breed water, die we via een hangbrug oversteken. Op de hangbrug staat een meisje, met een baby in een doek op haar rug, gepofte kastanjes te verkopen en omdat we die nog nooit hebben geproefd koopt Wim een zakje. We gaan naar de overkant,waar we door een stel “vieze”kindjes worden opgewacht. Ze vragen om een peso, krijgen kastanjes van Wim en daar blijken ze dol op te zijn. Wij vinden ze ook lekker (als eerst het schilletje er af is gehaald!!!!). Na een half uurtje vertrekken we weer en om 12 uur komen we in Aqua Azul. Dit is echt fantastisch! Veel watervallen gezien, maar dit slaat alles.
Wat mooi! Enorme watermassa’s komen van alle kanten naar beneden vallen. We lopen langs de water partijen omhoog en steeds wéér worden we verrast. Prachtige wandeling. We eten bij één van de vele eettentjes langs deze route pannenkoekjes met kaas en ham en kopen bij één van de souvenirstalletjes een mooi shirt (€ 6,--). Langzaam dalen we af, genieten, aan de waterkant, nog een half uurtje van de zon en om 3 uur gaan we terug. We hebben weer ontzettend genoten. Half 5 zijn we weer thuis en voor morgen kopen we alvast een buskaartje voor de bus van 9.30 naar San Christobal.

· San Christobal.

Na het ontbijt op de hoek vertrekken we om half 10 met een luxe bus naar San Christobal, waar ook Ron weer in zit. Het slingert behoorlijk omhoog. Het eerste stuk hebben we gisteren ook al gereden en ook daarna blijft het landschap mooi,als we de pas over zijn, groeien er plotseling naaldbomen en staan er houten hekjes om stukjes grond. Om half 3 komen we aan in San Christobal.En daar staan ze dan, de mannetjes met briefjes en foto’s van hotels en zo. Ron gaat weer voor een Hostel en wij hebben ons oog op Posada San Augustin laten vallen.
Maar we gaan ook La luna medio bekijken, waar we een kaartje van hebben gekregen. Het ziet er prachtig uit,met een binnentuin, de prijs is hetzelfde als in San Augustin n.l. 200 pesos. Bij het inschrijven blijkt dat vanaf morgen de prijs is verhoogd naar 350 pesos. Dat scheelt nogal en er valt niet over te praten.
Dus verkassen we morgen weer.
De kamer naast ons herbergt een Canadees stel van onze leeftijd, zij zijn hier al een tijdje en we krijgen leuke tips van ze over San Christobal en Guatemala.
Tot we meedogenloos worden overstemd door de bedrijfsleidster van deze toko.
Wat een spraakwaterval zeg, maar zonder oren. We krijgen koffie aangeboden en informatie over de omgeving. Beneden zit een Israëlisch stelletje al op haar te wachten. “De juf” sommeert ze bij ons te gaan zitten en dan klettert ze in volle hevigheid op ons neer. Veel informatie, een stadsplan en een melig gevoel, dat we delen met onze lotgenoten. Toen juf weg was hebben we nog leuk met ze zitten praten, zij waren naar Cuba geweest en vonden dat geweldig. Daarna lekker door de stad gelopen, bruisend en oergezellig. Heerlijk gegeten bij een Chinees!!! En de E-mail gelezen.Morgen naar een andere kamer en een toertje maken. Nog even lekker nasudderen en dan naar bed.

Zaterdag 18 december.

Om 7 uur gaat de wekker na een onrustige nacht (geen idee waarom) en een heerlijk hete douche,lopen we naar Posada San Augustin waar dezelfde kamer van gisteren nog vrij is, nr.7. We zetten onze rugzakken neer en gaan ontbijten, eten is hier trouwens geen enkel probleem. Na het eten gaan we naar het plein Zócalo met Cathedral Nuestra Senora de la Asunción. Daar staat een groot zwart kruis en naar het schijnt komt daar iemand de mensen die naar de Maya-dorpen San Juan Chamula en Zinacantán willen om half 10 oppikken.
We zijn te vroeg maar vermaken ons kostelijk met het rondkijken op de 2 pleinen, waar het bontgekleurd is van de Maya’s die hun waar aan de man willen brengen. Prachtig schouwspel en bijna geen toeristen. Tegen half 10 gaan we naar het kruis en wachten af. Er verzamelen zich meer mensen op deze plaats. Een internationaal gezelschapje, een Schots stel,een Duits stel, een Australisch stel en nog 2 Nederlanders worden door onze gids, Cesar, in een te klein oud busje gepropt en we gaan op weg. Als we aankomen bij San Juan Chamula, wordt ons verteld dat het fotograferen van geestelijk- en politiekeleiders, rituelen en binnen in de kerk verboden is. Overtreding van deze regel kost je je foto-toestel. We zijn gewaarschuwd….. Cesar spreekt goed Engels en weet op een boeiende manier veel te vertellen. Eerst komen we bij een begraafplaats, waar de graven zijn bedekt met dennennaalden. De kleur van de kruizen vertelt de leeftijd van de gestorvenen. Dan lopen we door het dorp, dat op traditionele wijze wordt bestuurd. Ze hebben b.v.geen geschreven wet, er wordt door een tribunaal van de leiders en alle mannen van het dorp recht gesproken. De straf wordt door deze heren bepaald en het doen van vernederend werk is één van de vaak opgelegde straffen. Want gezichtsverlies is een zware straf. Een geestelijk leider wordt voor de periode van één jaar gekozen. We bezoeken een huis van de geestelijk leider, waar rituelen worden uitgevoerd, in de vorm van het branden van kaarsen, offeren van o.m. drank en cola en er wordt gebeden.
De vloer is bedekt met verse dennennaalden en aan het dak hangen allerlei takken en bladeren, ook bromelia’s en er staan potten met as ( van hars uit de dennen). Dit alles om de geesten goed te stemmen en te voeden. Bij rituelen wordt veel drank gebruikt, dat maakt spraakzaam. Hierna lopen we langs de markt naar de kerk. Voor de kerk zien we een groepje mensen, de vrouwen zitten op de grond en de mannen op een verhoging en zij geven de vrouwen drank,verder begrijpen we er niet veel van,alleen niet fotograferen!!!!! Dan gaan we de kerk in en dit is heel bijzonder. Er staan geen banken, want diensten of trouwerijen worden hier niet gehouden, overal branden kaarsen en zitten groepjes mensen op de grond. Er zijn Ghaman’s bezig met genezingsrituelen. Ghaman’s kunnen zowel mannen als vrouwen zijn, ze stellen hun diagnose door de pols te voelen en zorgen voor geestelijke en lichamelijke gezondheid. De patiënten nemen als offer (betaling) kippen, eieren, drank, kaarsen en Cola mee. We vragen ons af waarom die kippen zo stil zijn, nou die maken ze eerst dronken en worden dan geluidloos de nek omgedraaid (geofferd). De sfeer in deze kerk is bizar,maar ook heel mooi. We lopen door de kerk naar voren en kijken onze ogen uit. Ik geef Wim net op tijd een zet, anders was hij boven op 4 brandende kaarsjes gaan staan, een doodzonde. Buiten al die kaarsen liggen overal weer van die lange dennennaalden
op de grond, vanwege de kalmerende geur. Hoewel het hier, als de zon onder is, erg koud kan zijn lopen de vrouwen, die warm gekleed gaan, op blote voeten. Dit is voor het contact met de aarde, die vruchtbaarheid geeft. Vrouwen lopen achter de mannen, want de mannen zijn de zon en vrouwen de maan. Er wordt hier veel heilige Cola of Pepsi gedronken, hier ga je van boeren en dat reinigt……..
We verlaten de kerk en wandelen over de markt, waar vooral groenten en fruit worden verkocht.
Dan proppen we ons weer in ons busje en rijden naar Zinacatán,ook een Maya-dorp, maar wel weer heel anders. Niet alleen de kleding, ook de gebruiken wijken af. We bezoeken een familie waarvan de vrouwen weven. Niet alleen de prachtige traditionele dracht, maar ook kleden worden hier gemaakt. Cesar vertelt over hun cultuur, de Spaanse overheersing en uitbuiting van vroeger en de Amerikaanse overheersing van nu. We leren het een en ander over traditionele geneeswijzen en bezoeken de kerk. Hier staan wel banken en domineren bloemen.
Al met al een indrukwekkende excursie.
Terug in San Christobal eten we taco’s, laten de foto’s weer op CD branden en bezoeken de markt. We genieten van het avondzonnetje op de trap van de Cathedral, waar Ron ons ziet zitten, ook de 2 Canadezen komen vragen hoe de excursie was die zij ons hadden aangeraden.
De zon gaat onder en het is dan heel plotseling, HEEL ERG KOUD!!!!
We zitten op 2100 meter en dat is te merken.

Zondag 19 december.

Lekker geslapen, wel tot 9 uur. Ontbeten bij een Italiaans koffiehuis, maar de croissant’s vielen tegen, ze waren zoet en dat is niet wat je verwacht bij een ham-kaas croissant.
Wim dropt mij bij een internet café en gaat zelf opzoek naar informatie over het vervoer naar Guatemala. Daarna willen we naar het Maya Museum en als we bij het plein komen is het daar een drukte van belang, er is straattoneel, clown’s houden een massa mensen aangenaam bezig. Verschillende praalwagens met bijbelse voorstellingen komen voorbij. Kortom feest. Wij gaan naar ons museum. Het Engelse echtpaar Blom, ontdekkingsreizigers, hebben hier gewoond en er is later een museum van gemaakt. Door de oude foto’s krijgen we een beeld van die tijd. Op ons ontbijtadres drinken we koffie met een ongekend lekkere punt chocolade taart. Zelden zo’n lekker puntje gehad! We beklimmen de hoge trappen naar een kerk, vanwaar we een mooi uitzicht zouden hebben, maar dat valt tegen,
Het uitzicht wordt door bomen aan het oog onttrokken. De kerk zelf is gesloten en drie jongemannen met een verzameling kaarsen komen ook naar boven, vragen om een aansteker, steken op de trap van de kerk hun kaarsen aan en gaan op hun knieën zitten bidden. We dalen weer af en op de markt koop ik een hoed(je) voor Erik, sandaaltje voor Marjan en een leren armbandje voor JP. Dan gaan we uitzakken op onze kamer, de beentjes zijn moe.
We gaan eten in een restaurantje bij de markt, dat we vanmiddag zagen. Het ziet er niet uit, maar de openhaard brandt en ze hebben Chilli con carnes en ik neem kip-curry. Tequilla erbij, voor Wim puur en voor mij door de jus d’orange. Er zitten alleen Mexicanen en met één raken we aan de praat, hoewel zijn Engels net zo beroerd is als ons Spaans, komen we tot een geanimeerd gesprek. Met hem drinken we ook nog wat en gaan naar het plein, waar een band speelt en het dus ook nu weer erg druk is. Ron duikt ook weer op,ook hij neemt morgen de bus naar Guatemala.

Maandag 20 december.

Om 6.45 uur gaat de wekker en we lopen meteen naar het busstation. Helaas er is geen plaats meer in de bus van 9 uur en de volgende gaat om 12.05 uur en dat duurt ons te lang. Om de hoek had Wim op zijn speurtocht van gisteren collectivo’s zien staan en zo’n busje vertrekt over 5 minuten. Omdat het ontbijt er bij in schiet,kopen we snel wat koek en blikjes drinken en weg zijn we. Halverwege, in Comitan stappen we over voor het laatste stuk naar de grens. Daar aangekomen, stempel halen bij een loket en met een taxi overbruggen we het stukje niemandsland. Daar papieren invullen,stempel halen en zonder oponthoud staan we in Guatemala.
In het grensplaatsje, La Mesilla, is het een drukte van belang, iedereen wil geld met ons wisselen. En omdat er geen andere mogelijkheid is, wisselen ook wij bij een “mannetje”. Dan schudden we de vele “ vervoerders” van ons af en lopen het plaatsje in, waar we op zoek gaan naar een maaltijd, want we lusten wel wat.
Na het eten houden we een Chickenbus aan, tassen gaan het dak op en we zijn weer op weg. De bus is redelijk vol, maar we kunnen zitten. Voordat we het dorp uitrijden is de bus propvol, met 3 personen op een 2 persoonsbankje en het gangpad staat ook vol met mensen en bagage. Na een rit van twee en half uur zijn we om 3 uur in Hue Hue Tenango. We halen de tassen van het dak en kijken rond, wat een bende zeg, maar dat is het meestal op een busstation, de kleurrijke Chickenbussen staan keurig in de rij,om ons heen allerlei kraampjes, waar van alles te koop is. In onze bus zitten ook nog 2 meisjes, een Duits-, en een Nederlans stel. Zij gaan door naar Quetzal Tenango en omdat het nog vroeg is en wij morgen ook die kant op wilden, besluiten we om weer in te stappen. We hebben in LP gelezen dat de weg tussen deze twee plaatsen spectaculair moet zijn, vandaar dat we die tot morgen wilden bewaren. Ook deze keer is de bus weer vol, maar niet zo erg als het vorige stuk. Voordat we weg kunnen wordt er druk gesleuteld aan het voorwiel van onze bus.Maar we vertrekken. De weg is minder spectaculair dan we verwachtten, waarschijnlijk omdat deze net was geasfalteerd, maar de chauffeur maakte er door zijn rijstijl een waar avontuur van. Dat we zonder brokken op onze bestemming zijn aangekomen, ligt niet aan de kwaliteiten van deze man, in onoverzichtelijke bochten haalde hij steeds vrolijk in en dat ging een aantal keren maar nèt goed. Vol gas en hard remmen!

· Quetzal Tenango.


Tegen 6 uur komen we in Quetzal Tenango aan, we lopen de weg af de stad in en vinden met behulp van een vriendelijke meneer ons overnachtingsadres, Pension Andina. Voor 80Q (€ 8,-) hebben we een sobere, maar schone kamer met badkamer. We hebben geld nodig, dus gaan we opzoek naar een pinautomaat, als die onze pas niet pakt zoeken we een bank op, maar ook daar kunnen we niet aan geld komen, Euro’s willen ze niet wisselen, dus dan maar wat $ gewisseld. De aardige mevrouw wijst ons op een andere ATM en daar hebben we meer geluk.
Dan een hapje eten,ik ben moe en heb geen zin in lang zoeken en zo komen we bij MC Donald’s terecht. Niemand kent ons hier toch? En wie staat er voor het raam….. Juist ja, Ron. Bus gemist, maar toch komen we elkaar wéér tegen.
We gaan naar onze kamer, morgen willen we naar Panajachal, hoe? Dat zoeken we morgen wel uit.



Dinsdag 21 december.

We willen ontbijten en omdat er in ons hotel een ontbijtzaal is gaan we daar aan één van de gedekte tafeltjes zitten. Na een tijdje komt er een heksachtig oud vrouwtje op ons af sloffen. We vragen om een ontbijt en ze sloft weer weg. Een meisje met een heel dom gezicht komt naar ons toe. Weer vragen we om een ontbijt, maar dat wil niet over komen, dan vragen we om koffie, dat heeft ze wel, en brood? Frans brood heeft ze, nou ook goed, we wachten af. De koffie is niet te drinken en het brood lang onderweg geweest, boter of jam heeft ze nog nooit van gehoord. Het meisje verdwijnt in de keuken en als we die kant op kijken zien we dat de twee dames door het raampje van de deur naar ons staan te gluren!
We besluiten ons geluk ergens anders te beproeven en vinden een zaakje waar we in ieder geval lekkere koffie kunnen drinken, ook broodjes zijn er en we gaan met een gevulde maag weer op weg.
We halen onze rugzakken op en nemen een taxi naar het busstation aan de andere kant van de stad. Een groot busstation, met heel veel bussen, één van die bussen moeten we hebben,maar welke? Er komt een mannetje naar ons toe die vraagt waar we heen willen, hij brengt ons naar de juiste bus en legt onze rugzakken op het dak. We wachten af, samen met 2 Italiaanse stellen. Uiteindelijk gaan we gewoon weer de goede kant op in een volle bus, er stappen mensen in met allerlei handeltjes, even verdwijnt Wim zijn hoofd tussen de plasticzakjes met suikerspinnen. Het landschap is prachtig en de mensen lopen in traditionele kleding, die van dorp tot dorp verschilt.

· Panajachal.

Zonder problemen komen we in Panajachal aan. Een plaatsje aan Lake Atilán. We gaan opzoek naar Hospidaje Tzutujil, wat we vinden aan het einde van een met kraampjes en restaurantjes gevulde straat. We lopen een steegje in en daar is ons onderkomen. Kamer(€ 9,-) met badkamer, balkon en stoeltjes om buiten te zitten. Helemaal goed. Tijdens het eten worden we overvallen door ventertjes, meestal kinderen en als we niks van ze kopen maar ze wel een snoepje geven zijn ze ook blij. Op een avond koop ik 10 kralen kikkertjes voor het carnaval, voor 100 Quetzal = € 1,- p.st. Het jochie geeft van blijdschap zijn kleine broertje een zet, wereld deal!!!

Woensdag 22 december.

We varen met de langzame, grote boot in een uur naar Santiago Atilán, aan de overkant van het meer. We genieten in het zonnetje van het prachtige uitzicht op de vulkanen rond het meer. Santiago Atilánis een vies stadje met veel souvenirs (en verkopers), een markt en een kerk. We stappen weer op een boot en gaan naar San Pedro de Laguena. De boot legt aan en we lopen, zonder te worden lastig gevallen door verkopertjes, langs een pad naar het verder gelegen dorp, waar de boot vertrekt naar Panajachal. Prachtige wandeling, er groeit koffie, en die ligt overal te drogen. Het is hier zo vredig en rustig. Er staan gezadelde paardjes aan bomen gebonden en we genieten van de mooie uizichten. Bij de steiger aangekomen eten we eerst nog wat en kijken naar de vrouwen die in het meer de was staan te doen.
Met een kleine snelle boot stuiteren we in een kwartier terug. We signaleren Ron in een internet café,we hadden hem al gemist.

· Antiqua.

Na een stevig ontbijt nemen we afscheid van dit mooie meer met z’n vulkanen. Om even na 12 uur komt het busje voorrijden dat ons naar Antiqua brengt. Een nadrukkelijk aanwezige Utrechtse met haar 3 jarige zoontje vertelt over haar reiservaringen. Ze heeft ook wel wat te vertellen, maar is iets te nadrukkelijk aanwezig. Verder reizen 4 Israëlische jongens, een Franstalig stel en twee Amerikaanse dames met ons mee. We hebben weinig beenruimte,maar de rit is prachtig. Om 3 uur stappen we uit op Central Park in Antiqua. We lopen naar Posada San Vincente, onze eerste keuze en dat blijkt een goede te zijn, we hadden het uitgezocht vanwege z’n patio. Die is helemaal naar ons zin, onderweg lopen we weer Ron tegen het lijf, ook hij logeert op hetzelfde adres, sterker nog, hij heeft de kamer naast ons! Toeval bestaat niet?! In plaats van een (late lunch) drinken we op het plein koffie met een heerlijke punt taart. We e-mailen en boeken een tocht naar Volcan Pacaya, vertrek 6 uur s’morgens.
Dan gaan we eten in een heel gezellig restaurant. Voordat we onze kamer opzoeken gaan we het dakterras op en zien de roodgloeiende top van de vulkaan, het doel van de excursie van morgen.

Vrijdag 24 december.

5.15 uur gaat de wekker en om 6 uur staan we samen met Ron (we spreken echt niks af) voor ons hotel te wachten op vervoer naar Volcan Pacaya. Lopend worden we opgehaald en naar een chickenbus (Tourist Bus) gebracht en daar staat al een hele groep te wachten. Het is een flink stuk rijden en de weg gaat behoorlijk omhoog. We rijden een klein dorp in en moeten daar 25 Q betalen als entree, dit zorgt voor verwarring, want we dachten dat we alles al hadden betaald. We worden wel “bewaakt” door 3 mannetjes. We moeten van 1800 naar 2600 meter, het pad is stijl en het tempo hoog, te hoog voor mij en dat breekt me op, na een tijdje besluit ik een tandje lager te schakelen en dan gaat het weer goed met Jenny. De eerste afvallers hebben de rug van de (bezem)paarden opgezocht. Maar wij ploeteren voort. De inspanning wordt beloond, want na een tijdje staan we onderaan de berg van zwarte lava, waar een rookpluim uit op stijgt. Het uitzicht op 3 andere vulkanen is erg mooi.
De groep splitst zich in tweeën, groep één gaat voor de top en groep twee gaat naar een lager gelegen meer.Wij gaan voor de top, daar zijn we tenslotte voor gekomen. Het is zwaar, erg zwaar. We klimmen door losse stuivende lava omhoog,
Met elke stap omhoog zakken we weer een halve omlaag. Maar wel geweldig, dat geploeter op dat zwarte klimduin. Het uitzicht wordt steeds mooier, we hebben alle tijd om er tijdens het uithijgen van te genieten. Dan komt de beloning, een rokende top, een krater met verse lava en twee roodgloeiende gaten. Het rookt overal om ons heen, het borrelt en rommelt binnen in de berg en af en toe vliegen er roodgloeiende stukken magna uit de gaten omhoog. We voelen ons nietig, zoveel hitte, kracht en woede als er in onze aardbol zit, nog nooit waren we zo dicht bij de oorsprong van de aarde. We krijgen er geen genoeg van, je kunt alleen maar stil om je heen kijken.
Toch moeten we weer naar beneden en dat gaat een stuk makkelijker dan omhoog, laat maar glijden en stuiven dat het doet! Lopen is niet mogelijk en sommige stukken leg ik op m’n achterste af, maar dat geeft niet, zwart zijn we toch al en er is geen gevaar bij. Halverwege ontmoeten we de rest van de groep weer en samen gaan we naar de bus. We zijn onder de indruk en hadden dit niet willen missen. Moe maar voldaan stappen we om 1 uur de bus weer in. Thuis gekomen, vieze kleren uit en onder de douche, alles is zwart, tot in de neusgaten. Maar het was het dubbel en dwars waard!!!
We hebben trek, want vanmorgen niet kunnen ontbijten, we laten de foto’s weer op CD branden, pinnen en zakken uit en praten na in de patio van ons hotel. We gaan s’avonds met Ron eten, het is uiteindelijk Kerst avond. Erg gezellig, na het eten nog even naar het plein, dat mooi verlicht is en waar je gek wordt van het vuurwerk. Overal lopen kerstmannen en bij de kerk is een levensgrote kerststal, waar het kindje nog ontbreekt. Ron wil nog wat met ons gaan drinken, maar wij hebben het gehad en gaan naar onze kamer. We zijn moe, maar wel erg voldaan.

Zaterdag 25 december KERST.

Vandaag hebben we vooral door Antiqua gelopen. De Quadrant stijl van bouwen
maken de stad aan één kant heel overzichtelijk,maar aan de andere kant lijken alle straten erg veel op elkaar. Als we door een openstaande deur naar binnen kunnnen kijken, worden we steeds verrast door prachtige patio’s en tuinen. Je stapt een klein uitziend winkeltje of restaurant binnen en achter de kleine voorgevel ontvouwen zich de mooiste ruimtes. Het lijkt wel zo’n poppetje in een poppetje in een poppetje uit Rusland. Antiqua doet heel intiem aan door z’n lage bouwstijl, waarschijnlijk ontstaan door de vele aardbevingen die dit gebied hebben getroffen. Overal zie je de restanten van kerken, die de aardbevingen niet hebben overleeft, ondanks de enorm dikke muren. We gaan naar de markt, waar het nog erg stil is, het is ons opgevallen dat het leven hier laat op gang komt. We verbazen ons over het vele vuurwerk dat hier te koop is, kramen vol en de verkoper staat leuk een sigaretje te roken, hoezo gevaarlijk??? We gaan op zoek naar de begraafplaats, maar in plaats daarvan komen we bij de Catedral de San Francisco. Het was een complex dat uit veel gebouwen heeft bestaan en daar is weinig van overeind blijven staan, ondanks de enorme dikke muren. We bezoeken ook het bijbehorende museum, waar alle wonderbaarlijke genezingen die worden toegekend aan San Francisco zijn opgetekend. Ondanks al deze gaves heeft hij dit indrukwekkende complex niet kunnen redden,jammer, want het zou de moeite waard zijn geweest. Op het plein is het erg druk, het vuurwerk, dat hier overal te koop is knalt er lustig op los. Omdat we morgen naar Flores willen gaan we een klein kantoortje binnen om de rit voor morgen te regelen, dat gaat niet vanzelf, het meisje spreekt geen Engels en uiteindelijk krijgt Wim de telefoon in z’n handen gedrukt en regelt zelf het vervoer. Voor $ 20,-- gaan we morgen om7.30 uur op pad. We gaan op zoek naar een eetgelegenheid en komen weer terecht bij Las Palmas, want veel zaken zijn vanwege de Kerst gesloten. Nadat we hebben gekeken of het “kindje” nu wel in de kribbe ligt gaan we terug naar onze kamer.

Zondag 26 december.

We staan om 10 voor half 8 met een beker koffie in de hand voor ons hotel te wachten op de dingen die komen gaan. Om 10voor 8 worden we door een busje opgehaald en met een goed gevoel over Antiqua vervolgen we onze reis. We halen nog 4 personen op en rijden naar Guatemala City. Voor een vies busstationnetje stappen wij uit, de chauffeur gaat met ons mee, koopt bij een loketje kaartjes voor ons en brengt ons naar de bus. We hebben mazzel, plaats 3 en 4 zijn voor ons, rechts voorin de bus. Alleen de bus……. Wat een gammele bak zeg. Tweede klasse is dus niet veel meer dan een chickenbus. We hebben alleen wel eigen stoelen en het wordt niet zo vol om ons heen,dat is een voordeel, want we moeten
nog een aardig stukje. De rit voert ons door een prachtig landschap. Van woestijnachtig met cactussen, groot als bomen, door een sappig groen landschap langs een rivier. Palmbomen in grazige weiden met zwart bonte koeien en langs bolletjes-achtige bergen. We vervelen ons geen moment. Onze chauffeur is een vrolijk mannetje, die gek is op lekker eten, al het eten dat door venters de bus in wordt gebracht is voor hem,je kunt ook zien waar het blijft, verder is hij gek op de vrouwtjes, geen één ontsnapt aan zijn oog, hij geniet er zichtbaar van. Al met al zijn we 10 uur onderweg, maar geen moment tegen ons zin. Onderweg worden we nog een keer of 3 door militairen aangehouden en gecontroleerd, één keer moesten we zelfs allemaal de bus uit en werd de bagage gecontroleerd op het mee brengen van groente en fruit.

· San Elena, Flores.

Om 6 uur stappen we uit in San Elena. Uit de bus stappen we in de bagger, de weg is nat en we proberen te voorkomen dat onze rugzakken in de viezigheid worden neergezet, missie slaagt. Het is inmiddels donker en we lopen over een dijk naar het eilandje in het meer, waar Flores op ligt. Angel staat ons op te wachten en doet vreselijk z’n best om ons aan onderdak te helpen. Wat we zien is niet veel soeps en we gaan voor Casa Blanca, zetten onze tassen neer en gaan opzoek naar een eetgelegenheid. We vinden een leuk klein restaurantje waar we heerlijk eten.

Maandag 27 december.

Na het ontbijt gaan we eerst opzoek naar een ander onderkomen en vinden Doña Goya, een perfecte locatie, een balkon met uitzicht op het meer en een dakterras. En dat voor dezelfde prijs als dat lawaaierige hok van gister (100Q). Dit is goed. De dag verloopt stroef, we gaan naar San Elena, voor geld en lopen over de propvolle vieze markt, waar ook het busstation is en zitten elkaar in de haren. Wim eet lekker, maar ik vind mijn eten vies, zo zoet!

· Tikal.

We gaan naar Tikal, om 7 uur worden we met een busje opgehaald en omdat we meteen vervoer regelen bij Angel voor de rit van morgen naar Belize, is deze rit gratis. De rit naar Tikal is prachtig en het park ook. We wandelen door het oerwoud, de aapjes springen boven onze hoofden van tak naar tak, de tempels zijn ook prachtig en vooral het uitzicht dat we hebben vanaf één van deze tempels, Tempel V, zo ver als we kunnen zien oerwoud en een paar punten van andere tempels, niks anders. Een uniek uitzicht. Tijdens onze wandeling groeit het begrip voor het feit dat veel van deze tempels nog niet zo lang geleden zijn ontdekt, het dichte oerwoud verstopt nog steeds vele schatten voor ons. Dat kan
niet anders. Voordat we het park verlaten drinken we (te dure) koffie en kijken naar een krokodil en wat waterschildpadden in een klein meertje. Op en tussen de waterlelies zien we prachtige bont gekleurde vogels. Verder zagen we een paar pauwachtige vogels en aapjes,al met al een prachtige ervaring. Om 3 uur nemen we een busje terug, lezen onze e-mail en gaan vroeg naar bed,we zijn moe.

· Belize.

Om 5 uur zitten we klaar op de stoep van ons hotel,samen met een Zweeds gezin. We worden weer keurig opgehaald en aan de andere kant van Flores in een grote mooie bus gezet, die ons naar Belize gaat brengen. Door de ochtendmist is het landschap bizar, en spookachtig.
Bij de grens stappen we uit en lopen met onze rugzakken langs de 2 grensposten.
We betalen 10 Quetzal bij de grenspost van Guatemala, vullen de gebruikelijke papieren in bij de grenspost van Belize en staan zonder problemen aan de andere kant van de grens. De bus komt ons een tijdje later weer oppikken en we zijn weer onderweg. Toen we de grens naderden werd de weg steeds slechter en de verwachting was dat die in Belize zeker niet beter zou worden, maar tegen alle verwachting in was de weg goed en alles ziet er (tegen verwachting) goed verzorgd uit. De grasbermen zijn keurig gemaaid en de grond rond de huisjes zijn ook heel verzorgd, overal keurig gemaaide grasveldjes. Dit klopt niet met het beeld dat we van Belize hadden. Zonder problemen komen we in Belize City aan. Een stad waar we van alle kanten voor zijn gewaarschuwd. Maar het voelt niet “verkeerd”. Het straatbeeld wordt gedomineerd door zwarte mensen,van die Bob Marley types. De buschauffeur loopt voor ons uit naar de haven vanwaar de water-taxi vertrekt. Hij wordt door taxichauffeurs niet vriendelijk nageroepen, zij zien een paar ritten hun neus voorbij gaan.

· Caye Caulker.

We kopen kaartjes voor de boot van 12 uur. We wringen ons tussen de vele passagiers op de achterbank van de snelle boot en na een klein uur varen komen we bij Caye Caulker aan. De tocht was koud en oncomfortabel,maar we zijn er. We hebben gelezen dat de bank op dit piepkleine eiland om 2 uur sluit en omdat we alleen nog een paar US$ hebben is dit de eerste noodzaak. Een meisje dat ons naar een hotel wil brengen, staat ons trouw op te wachten als we de bank verlaten. Maar doordat de andere passagiers ons al voor zijn gegaan, is het vinden van passende accommodatie een probleem, we nemen voor één nacht een veel te luxe suite (€ 65,--) in The Barefoot Hotel, een suite met ligbad en T,V.,twee kingsize bedden en een schuifpui met eigen terras. Daar sta je dan met je rugzakkie. Hier horen we gewoon niet, maar morgen hebben we weer een kans. We eten een heerlijke pizza en het begint te regenen, dat hadden we niet besteld. Dan maar in bad. Zonde om er geen gebruik van te maken. Voor het eerst zien we beelden van de ramp die zich heeft voltrokken door de Tsunami, we zijn er beroerd van. In een Spaans- talig krantje dat we in handen kregen in het busje van Tikal naar Flores, hadden we gezien dat er in Azië iets ergs was gebeurd, we hadden ons niet gerealiseerd dat het zoiets verschrikkelijks zou zijn en dan te bedenken dat wij door een goedkoper ticket naar Mexico zijn afgereisd en niet naar Azië. We zijn er stil
van.

Donderdag 30 december.

Tropical Paradise Hotel is ons nieuwe adres. Helemaal goed, aan het witte strand met palmbomen gelegen, waar de ligbedden voor ons klaar staan. Onze buren blijken het Israëlische stel te zijn dat ook voor één nacht het (te) dure hotel als onderkomen had. Zij zijn trouwens op huwelijksreis. We buurten gezellig op het trappetje voor onze kamer met ze en een Canadees gezin. Vervolgens wandelen we het eilandje over, het dorp heeft 3 straten over de lengte van het eiland en als je op een kruispunt gaat staan zie je de zee aan de beide kanten, zo klein is het. Deze straten zijn van hetzelfde witte zand als de stranden en overal van die relaxte rasta figuren. Heerlijk. Lekker op het strand gelegen, gegeten en gedronken, we hebben ons plekkie weer gevonden.

Vrijdag 31 december.

De dag begint zonnig, maar na het ontbijt is het bewolkt. Niet veel later vallen er fikse buien uit een zwarte lucht en het waait hard. Prachtige kleuren in het water met een loodgrijze lucht erboven, maar daar komen we natuurlijk niet voor. De temperatuur is goed, maar daar is dan ook alles mee gezegd. We zoeken onze kamer op en lezen wat tussen de buien door wandelen we wat en maken foto’s van de surrealistische beelden van de groen/blauwe zee.
Om 5 uur heffen we het glas op het nieuwe jaar, wat in Nederland al is begonnen, ik word er niet vrolijk van, het stort van het water, zodat de deur van onze kamer zelfs dicht moet om het water en de wind buiten te houden, zo zitten we dan op onze éénpersoons bedjes, met een borrel in een plastic bekertje. Ver van iedereen die ons lief is, wat mis ik m’n kindjes en kleinkindjes op dit moment zeg. Als het 11 uur is gaan we nog even aan de loop vanwege de jaarwisseling, die uiteindelijk stilletjes aan ons voorbij gaat.

Zaterdag 1 januari 2005.

Gelukkig Nieuwjaar!

Het waait nog steeds erg hard en het geplande snorkelen kan niet doorgaan. Om 9 uur proberen we te bellen, maar dat wil niet lukken, dan eerst op zoek naar een plek waar we kunnen ontbijten, de meeste restaurants zijn nu gesloten, de Happy Lobster is wel open, maar daar is het dan ook erg druk. Op straat is het een vrolijke boel, rasta mannetjes wensen iedereen een Happy New Year Man!! Verschillende keren lopen we tegen een opgeheven hand op. Om 10 uur bellen we weer en krijgen Carissa aan de telefoon, die Luuk de telefoon geeft. We horen hem zingen en dan is de lijn verbroken. Jammer, dus houden we het maar weer bij het e-mailen, dat gaat tenminste probleemloos.
Na wat heen en weer gepraat besluiten we om dit eilandje te verlaten, het is hier echt mooi, maar met dit weer is er weinig te doen. We nemen de boot van 12 uur, voor we vertrekken schijnt de zon nog even en daar genieten we nog even van voor we de boot opzoeken. Ook deze is weer zeer goed gevuld, maar deze overtocht is comfortabeler dan de heen reis, er worden dolfijnen gezien (maar niet door ons). Als we weer aan de vaste wal zijn lopen we naar het busstation. Belize City is een verlaten en armoedige stad geworden. Als we op het busstation en dat is balen want er gaat vandaag (nieuwjaars dag) maar één bus en die vertrekt om 4 uur en dat is pas over twee en een half uur!! Het is een goor busstation en hoewel de mensen ons nog steeds vriendelijk Happy New Year toe roepen, willen we hier niet zo lang blijven wachten en lopen we weer terug naar de haven, want dat is een betere plek te wachten. We kijken naar de vertrekkende mensen en eten een hotdog, om half 4 lopen we weer terug naar het busstation. Er staan inmiddels een heleboel mensen op diezelfde bus te wachten en het is dan ook dringen om binnen te komen, Wim weet 2 zitplaatsen te bemachtigen en dat is een luxe in deze overvolle bus.

· Orange Walk, Palenque.

De rit naar Orange Walk duurt 2 uur en we vinden daar een goede kamer in St. Christobal Hotel, waar we voor morgen meteen een tour naar Lamanay boeken. We willen wat eten maar alles lijkt gesloten, gelukkig is de Chinees aan de overkant geopend. We steken de weg over, de deur staat open, maar een traliedeur is met een hangslot afgesloten. We vragen of we kunnen eten, het slot gaat van de deur, wij naar binnen en achter ons gaat het slot er weer op. Vreemd gevoel. We zijn de enige gasten, de gebakken rijst speciaal smaakt heerlijk en we drinken ieder 2 baco’s, voor de prijs van 34 Bld. (€ 13,--). Tijdens het eten komen er ook nog wat mensen eten afhalen, ze wachten buiten tot de bestelling klaar is. Vreemd.
Met een volle buik gaan we naar onze kamer en verheugen ons op de tour van morgen en besluiten nog een nacht in dit hotel te blijven.

Zondag 2 januari 2005.

We halen koffie bij de receptie en eten de overgebleven koekjes als ontbijt. Om 9 uur worden we met een Engels stel en 2 Duitse meisjes opgehaald en naar het vertrekpunt van onze boot gebracht. Daar komen er nog 2 Italiaanse stellen en een Zwitsers meisje met haar dochtertje bij. Onze gids Fernando, zijn zoon en z’n assistent George heten ons welkom en we worden meteen gewezen op een babykrokodil vlak bij de steiger. De boot vaart comfortabel en is erg snel. We varen over de New River, een brede langzaam stromende rivier die zich door het regenwoud slingert. Als één van onze gastheren iets zien wordt er gestopt of terug gevaren, zodat wij foto’s kunnen maken. We zien veel mooie vogels, waterlelies, wilde orchideeën, bromelia’s, krokodillen en vleermuizen. De mooiste vogel die we zien is de Brown Eagle, wat een beest zeg, hij bleef keurig op zijn tak zitten tot we een foto hadden genomen en toen vloog hij weg. Na anderhalf uur varen komen we aan in Lamanay, een Maya nederzetting aan deze rivier, er is een museum en een overdekte picknick plaats, waar we een uitgebreide lunch krijgen. Dan bezoeken we het museum en ik leg één van de Italianen uit hoe zijn fototoestel werkt, heeft ie net voor de reis van zijn vriendin gekregen en is het zelfde als ons toestel. Dan gaan we naar de tempels, onze gids weet in goed Engels veel te vertellen over dit gebied en zijn geschiedenis. Ook over de bomen en planten kan hij zeer boeiend vertellen. De wandeling is op zich heel speciaal, af en toe regent het warm water en er ontstaat een broeierige atmosfeer, echt regenwoud. Dan horen we een bekend geluid, de Howler Monkeys, hoorden we ook al in Palenque. We gaan naar ze op zoek en vinden ze na een tijdje, we klauteren een berg op en dan zien we er een stel in de toppen van de bomen. Daar leven ze en komen nooit op de grond. Het zijn zwarte apen, zo groot als een Chimpansee. Wij kijken naar ze en zij bekijken ons, als ze er genoeg van hebben en vinden dat we te dichtbij komen proberen ze ons nat te plassen en beginnen ze met uitwerpselen te gooien. Het is duidelijk, we zijn niet langer welkom en dalen af, weer een ervaring rijker.
Voordat we weer aan boord stappen, zoeken wij de banjo’s nog even op en dat blijkt een goed plan, want onze gids wijst Wim op een paar Tucan´s in de bomen, daar zien we ze dan voor het eerst in de natuur! Dan varen we in één keer terug naar ons vertrekpunt, onderweg zien we nog een grote krokodil en drie mannen met cowboyhoeden en in een tuinbroek, een fenomeen dat we in Merida ook al een zijn tegen gekomen, toen noemden wij het Mormonen. Volgens Fernando is het een groep hardwerkende, zeer religieuze mensen die oorspronkelijk uit Duitsland en Nederland afkomstig zijn, Mennoisten. Zaten we er toch niet zo ver van af. Om half 5 stappen we, na deze prachtige tour, achter ons hotel van de boot, We lopen het hele “gat” Orange Walk door, opzoek naar een winkel en ook hier is en Chineese uitbaatster onze redding. Wat moesten we toch zonder Chinezen? We eten weer bij onze “tralie Chinees” en gaan weer vroeg naar bed.

· Tulum.

Om kwart over 7 verlaten we ons hotel, zonder koffie want de receptie is nog dicht, halen onderweg broodjes en lopen naar het busstation, waar de bus om 8 uur zou vertrekken. Maar als we aan komen lopen, staat er al een bus klaar voor vertrek en voor we het weten zijn we om half 8 on the road again. De rit naar Tulum duurt 4 uur en is erg saai. We rijden door een groene gleuf, dicht bos aan beide kanten. Er lijkt geen einde aan te komen, maar uiteindelijk komen we in Tulum aan Eerst proberen we een kamer te vinden in een Hostel in Tulum zelf, maar dat is vol, we nemen een taxi naar het 4 km verder gelegen kust gebeuren en laten ons afzetten bij El Diamante, maar daar is ook geen plaats, het schijnt hier overal erg vol te zijn en we gaan bij de buren kijken, daar is nog één cabaña vrij. Het ziet er aan de buitenkant niet eens slecht uit, maar eenmaal binnen blijkt het vriendelijke bamboehutje alleen een smoezelig bed met klamboe te bevatten en een grote kei om van binnen uit de deur te barricaderen. De gezamenlijke Douche c.q. toilet is niet om vrolijk van te worden, maar we nemen de cabaña voor de zekerheid toch en gaan op zoek naar een betere optie. We drinken bij El Diamante een enorme Piña Colada en proberen voor morgen daar een kamer te reserveren, dat lukt niet, maar wel wordt onze naam genoteerd voor het geval er een kamer vrij komt. We stropen het hele strand af naar een beter onderkomen, maar helaas vol, vol, vol. Onder het genot van een prachtig uitzicht, nuttigen we een biertje en besluiten om morgen naar Playa del Carmen te gaan, want het waait erg hard en het is dus niet echt strandweer. Buiten het strand is hier niet veel te doen. Voor elke boodschap moeten we met een taxi naar Tulum en in onze hut willen we zeker niet meer dan één nacht blijven. We brengen de avond door bij El Diamante, eten daar en gaan voor vertrek ook nog even naar de WC. Dan op de rand van het bed nog een borrel, steen voor de deur en slapen maar.

Dinsdag 4 januari.

We hebben warempel allebei heerlijk geslapen, maar opfrissen is niet mogelijk, zelfs water om de tanden te poetsen is er niet, dan maar zo op weg. Om half 9 zitten we in een taxi en we ontbijten heerlijk in Tulum. Daar vandaan nemen we een collectivo naar Playa del Carmen. We nemen de tijd om een goed onderkomen te zoeken en vinden El Aquario, voor 350 pesos hebben we een prachtige kamer op de begane grond, met eigen terrasje bij het zwembad. Net buiten het drukke, maar gezellige centrum. We wandelen langs het strand, waar het nog steeds flink waait, kopen vulling voor onze eigen koelkast en vinden een heel gezellig restaurant, waar we lekker eten. Terug gekomen in ons hotel lezen we wat op ons terras, terwijl de buren zich vermaken in het zwembad, kortom lekker.


Woensdag 5 januari.

Paar uurtjes aan het strand gelegen en gewandeld.

Donderdag 6 januari.

Geen strandweer, was weg gebracht, gewinkeld en gemaild.

Vrijdag 7 januari.

Heerlijk aan het strand gelegen en zijn inmiddels stamgast in “ons restaurant”.




Zaterdag 8 januari.

We verlaten Playa del Carmen, was een goede ervaring, we zijn het Israëlische stel weer tegengekomen, veel winkels gezien, souvenirs gekocht en lekker uitgerust. We gaan naar Isla Mujeres, even boven Cancun. We nemen de Ado bus naar Cancun, stappen bij het busstation in een lokale bus naar de haven waar de boot om half 11 naar dit eilandje vertrekt. Na wat zoeken vinden we een heldere kamer met balkon en twee stoelen die lekker zitten! Gaan naar het prachtige strand en eten s’avonds bij een hectische Italiaan. We komen de 2 Israëliërs ook weer tegen, toeval bestaat niet????

Zondag 9 januari.

We nemen de bus naar het zuideli