Van Labuan Bajo tot Maumere.

Hallo allemaal,

Daar zijn we alweer, inmiddels zijn we weer in Sanur op Bali en in de tussentijd is er weer het één en ander gebeurd.
Labuan Bajo, de havenplaats op Flores is een stoffige nietszeggende plaats en daarom hebben we meteen een busje genomen naar Ruteng. De weg is smal en slingerde zich door een prachtig groen vulkanisch landschap. Mooie bergen, daartussen rijstvelden en dorpjes. Huisjes met wanden van gevlochten bamboe en daken van palmbladeren of golfplaten. Door de zwarte grond (lava) zien deze dorpjes en de mensen er allemaal een beetje groezelig uit. Na een rit van 4 uur komen we in Ruteng en deze plaats doet ons besluiten om de volgende dag meteen weer te vertrekken. Vieze straten met grote gaten in de weg. Tot onze verbazing is het hotel waar we heen wilden vol, terwijl er geen toerist te zien is en de tweede keus had slechts één kamer vrij. We vinden een restaurant waar we lekker hebben gegeten en als we bij ons hotel terug komen verbazen we ons over de vele auto’s, waar allemaal keurig in pak geklede mensen uitstappen. Later horen we dat er een kerkelijke bijeenkomst is ter ere van de Paus. Hier is 90% Katholiek. We kopen weer een buskaartje en om 7 uur staat het busje voor de deur en beginnen we aan onze rit van weer 4 uur naar Bajawa. Het busje is al snel vol en er worden overal plastic zakjes uitgedeeld om de maaginhoud in op te vangen. Vrolijke boel dus. Niemand maakt zich er druk om en we rijden gewoon door. We worden bij het busstation, 3 km buiten de plaats afgezet en lopen naar het dorp. Rond het middaguur komen we aan en vinden een kamer in Hotel Edelweiss (!?)Mooie kamer met douche wastafel en toilet. De wastafel heeft geen kraan, het toilet spoelt niet door een de douche bungelt zielig naar beneden en daar komt druppelsgewijs water uit.
Maar verder prima. We ontmoeten oude bekenden van de boot en hebben het weer erg gezellig met David, Maud, Marieke en Jeremy.. De volgende dag willen we naar Bela een oud dorpje, waar we met de bemo naar toe willen. Het eerste stukje naar het busstation verloopt prima, maar als we uitstappen worden we min of meer aangevallen door een stuk of 10 mannen die ons willen vervoeren. De ervaring heeft geleerd dat de prijs vaststaat en belachelijk hoog is, we gaan lopend op pad en stappen langs de weg in een bemo die ons in Langa afzet. We lopen door het dorp en verbazen ons over de graven voor de huisjes. Er staan bouwsels met rieten daken, totems, ter ere van de overledenen. We ontmoeten alleen maar vriendelijke mensen en wandelen het dorp weer uit om naar Bela te gaan. Mooie wandeling, het is zo groen met bamboe dat huizenhoog groeit. Bela is heel bijzonder, het dorpsleven tussen de bamboe huisjes is zo indrukwekkend eenvoudig. We delen zeepjes en potloden uit aan de vrouwen en kinderen en kijken naar vrouwen die aan het werk zijn. Als we weer vertrekken komt een meisje, Anastasia, achter ons aan en vraagt of we het boek willen tekenen. Het dorpshoofd wordt opgetrommeld en we tekenen het boek, waarin we de naam van Hannah zien staan, ook van de boottrip.
We zijn onder de indruk en verlaten het dorpje. Een van de vele gidsen bij ons hotel die zich aanbieden geven we geld om een buskaartje te kopen voor de volgende dag. Om 7 uur staat ons vervoer weer keurig voor ons hotel en we maken een prachtige rit in een overvol busje met wagenzieke mensen. Naast mij zit een man met een klein jongentje op schoot. Ik zie hem kokhalzen en waarschuw de vader……te laat en een deel van zijn ontbijtje komt op mijn knie terecht. Ook nu maakt niemand zich daar druk om en we rijden gewoon door. We komen om 2 uur aan in Moni. Eten iets en dan komen de Denen van de boot ook ons restaurant binnen. Zij passen op onze rugtassen en wij vinden een prima onderkomen bij Maria en John (de Rastaman) in Homestay Wanugana. Mooi nieuw bungalowtje met een goede douche. De volgende dag gaan we achter op een scooter naar de regiomarkt in Wolowaru, schitterend. Ook nu zijn we de enige toeristen. Iedereen wil op de foto, dat hebben we wel anders meegemaakt. We gaan ook naar een dorpje en bezoeken een traditionele woning, waar een voorvader vrolijk in zijn kist onder het afdak boven de waranda hangt. We nemen een kijkje in een bedrijfje waar cashewnoten worden bewerkt, eerst wordt de harde buitenkant gekraakt, één voor één worden de noten er uitgehaald en gesorteerd op hele, halve en gebroken noten, dan gaan ze in een oven en tenslotte wordt het laatste vliesje van de nootjes verwijderd. Wat een werk! Wij eten ze in het vervolg één voor één….. Als we later op ons balkon zitten zien we een bus voorbij komen met Jeremy en Marieke op het dak en ja hoor, we hebben weer bekende buren, erg gezellig. Zaterdagochtend worden we om half 5 s’morgens door twee scooters naar de vulkaan Kelimutu gereden en we zien daar een prachtige zonsopkomst. Deze vulkaan heeft 3 meren in verschillenden kleuren, turquoise, groen en zwart. We wandelen in 3 uur terug naar Moni door vriendelijke dorpjes en langs de waterval. John heeft een vriend vliegtickets laten regelen voor zondagmiddag 1 uur, maar dan blijkt dat we al om 6 uur s’morgens naar het vliegveld moeten. Het duurt 3 uur om naar Maumere te komen, dus vertrekken we al op zaterdag met een Transporter (luxe auto) die John heeft geregeld. Dan barst het noodweer los, regen en onweer, ongekend. Als de bui is bedaard rijdt onze auto voor, die blijkt erg vol, maar de tassen gaan op het dak en we persen ons in de auto. In Wolowaru stappen er 5 personen uit en we hebben de ruimte. Hiro, de man die de tickets heeft geregeld, ontvangt ons bij Gardena Hotel, brengt ons naar de ATM (pinautomaat) en zijn favoriete restaurant, waar het eten dramatisch slecht is. We kunnen er wel om lachen.’s Ochtends na het ontbijt worden we naar de luchthaven gebracht en na een tussenlanding op Sumba vliegen we naar Denpasar op Bali. We rijden naar Sanur en hier vinden we een kamer met minstens 4 sterren voor 200.000 rps. (16 euro) met airco, een bad en warme douche. Helemaal top! Hier blijven we 3 nachten en dan gaan we weer op pad.

Groetjes Wim en Jenny