Nusa Lembongan en Gili Meno

Nusa Lembongan.

Een uur varen vanaf Sanur ligt het eiland Lembongan. Voor het eilandje ligt een rif, waar we omheen varen en tussen de vele bootjes door varen we naar het strand. We laten onze rugzakken staan bij Scooby Doo en vinden een prima kamer bij Two Thousand Café. Vooral prima omdat er een lief klein zwembad aan het strand bij is met ligbedjes. Er is een groot verschil in eb en vloed en als het water laag staat komt het zeewier droog te liggen. We zijn hier 5 dagen gebleven.
Langs het strand zijn verschillende restaurants en accomodaties, maar als je even aan de wandel gaat loop je zo het èchte leven in. Hoofdinkomen op dit eiland is nog steeds het zeewier. Manden vol worden uit de zee gedragen en liggen dan te drogen bij de schamele hutjes. Iedereen is er mee bezig, van jong tot oud. Ook zijn er in het water bedden waar zeewier wordt gekweekt, lijnen met “stekjes” worden in bedden vast gezet en als de plantjes groot genoeg zijn worden de lijnen leeggehaald. Kinderen lopen gebogen langs de vloedlijn om lange wormen (pieren?) te vangen, die op Bali worden verkocht als visaas. Kortom, veel bedrijvigheid. Van zeewier worden voedingssupplementen gemaakt, wordt ook in ijs verwerkt. Vooral bij surfers is dit eiland populair, er is een rif voor de baai waar prima surfgolven zijn. Een groep van 6 Australiërs kunnen er geen genoeg van krijgen, als ze niet op hun plankjes liggen staren ze voortdurend naar de branding. Voor ons is dit eiland mooi door zijn pure eenvoud. We lopen tussen het drogende zeewier door en verbazen ons over de vriendelijkheid van deze hardwerkende “arme” mensen. Voor 1 kg gedroogd zeewier krijgen ze 3000 rps. dat is 24 eurocent…… Op een middag lopen we door en langs deze dorpjes naar de noordkant waar de mangroven zijn. Een heel bijzondere ervaring, we verbazen ons over de manier van leven, een heel hard bestaan, maar de mensen zijn zo vriendelijk en lijken erg blij. We huren een scooter voor een dag en rijden het hele eiland over, naar de verschillende mooie baaitjes en door leuke dorpjes. Er is een bruggetje naar een ander klein eilandje, Nusa Ceningan, we rijden dit eilandje ook over en hebben een prachtig uitzicht over Lembongan en Bali. We vinden een mooi plekje waar 3 onbewoonde en niet afgebouwde bungalows, staan. De Australische eigenaar is failliet. We kunnen er wel iets drinken en raken aan de praat met een aardige jongen. Zoon van Seaweed-farmers, wil graag Engels leren en kan niet naar school omdat zijn ouders dat niet kunnen betalen. We huren hem als gids en hij laat ons the Blue Lagoon, het Zwaluw huis en de waterwinning zien. Lief joch. Ons beeld is compleet, we hebben er heerlijk van de zon genoten, gezwommen en erg lekker gegeten, tijd voor iets anders. Met een local boot varen we naar Kusamba, op Bali. Een soort mini vrachtbootje, onder de houtenplankjes (vloer), staan mandjes met vis, handel voor de overkant.

We overnachten in Padang Bai, slaan wat boodschappen in, zoals koffie, vers gebrande pinda’s en gin, want op Meno schijnt niet veel te koop te zijn. Om 9 uur vertrekken we dinsdag opnieuw naar de Gili eilanden. Dit keer Gili Meno. De veerboot doet er weer een uur of 5 over om op Lombok te komen, maar we verkeren in goed gezelschap. Een bereisde Engelsman, die veel te vertellen heeft, een leuke familie uit Venlo, die voor het eerst op deze manier reizen en van alles willen weten en een Belgisch echtpaar. Op Lombok aangekomen worden we over verschillende busjes verdeeld en we treffen het…….het busje is de gepensioneerde leeftijd voorbij. Net als de chauffeur, die gespannen aan zijn stuur hangt alsof hij voor de eerste keer in een auto zit, hij heeft een lichamelijk ongemak waardoor hij onophoudelijk op zijn stoel op en neer zit te wippen. Maar we komen uiteindelijk zonder brokken bij de bootjes die ons naar de verschillende Gili eilandjes moeten brengen. Om 6 uur zijn we op Gili Meno. Door de deining van de zee verlies ik mijn evenwicht bij het verlaten van de boot en lig voor ik het weet languit in het water en het scheelde niet veel of ik was door onze boot overvaren. De schade valt mee, het fototoestel in mijn tas is nog droog en de rest droogt vanzelf. Weer worden we omringd door mannetjes die ons ergens heen willen brengen, we zijn moe en schudden ze van ons af. Er blijft er dan altijd één over en die heeft ons naar de andere kant van het eiland gebracht, Good Heart is ons onderkomen. Een bamboe hut op palen met de badkamer beneden. Via een doodenge trap komen we in ons huisje, het is prima voor één nacht, maar ’s nachts naar de wc is een groot probleem voor Jenny, morgen zoeken we iets anders. De mensen zijn erg vriendelijk en het eten is er heerlijk. De volgende morgen kunnen we de hut aan de voorkant krijgen en die is perfect, brede waranda met uitzicht op het terras en de zee. We hebben een droomlocatie gevonden. Meno is een klein paradijsje met prachtig koraal in een heldere zee. In een uur lopen we het hele eiland rond en als we een half uurtje lopen zitten we in het “centrum” met de meeste restaurantjes en accomodaties. Het is hier prachtig en we besluiten om onze laatste dagen hier door te brengen. Soppie is meteen onze grote vriend, hij werkt hier, is 20 jaar en heeft een zoon van 3 weken oud. Ik ga op kraamvisite, koop wat spulletjes voor de baby en loop met Soppie naar het kleine dorpje midden op het eiland. Alles schijnt familie van elkaar te zijn. De trotse vader stelt me voor aan zijn vrouw en schoonmoeder. Het wemelt er van de kinderen. De vader van Soppie is visser en wil ons wel meenemen om te snorkelen. Hij weet waar de schildpadden zitten. We vertrekken om 9 uur de volgende morgen. Het bootje is piepklein en we zitten tussen de netten. Aan het einde van het koraalrif gaan we te water en we zien drie schildpadden, twee liggen op de bodem en zijn erg slecht te zien en één zwemt voor ons uit. Leuk maar niet spectaculair, we snorkelen nog bij een erg mooi koraalrif met hele mooie vissen en zoeken dan ons strand weer op. De volgende dag gaat Wim voor de herkansing, zwemt naar het rif en heeft geluk, hij ziet drie keer een zwemmende schildpad van heel dicht bij.
Het is een heel bijzondere ervaring om op dit eilandje te mogen zijn, prachtig! Maandag zijn we om 7.30 uur weer naar Bali vertrokken, met een bootje naar Lombok, met een busje naar Lembar en toen 5 uur met de ferry. Voor de kust kwamen we stil te liggen omdat het aardig spookte boven Padang Bai, het was er zwart van het water en plotseling verscheen er een lange slurf uit de wolken naar het water heel bizar. Dit herhaalde zich vier keer. Aangekomen in Padang Bai bleek alles onder water te staan, wel 30 cm. In Sanur was het droog, hier slapen nog 2 nachtjes en dan zit deze reis er weer op. We hebben enorm genoten, veel mooie mensen ontmoet, een verscheidenheid van natuurschoon gezien en lekker gegeten. Kortom het was helemaal top. Nu nog een uurtje of wat vliegen en dan zijn we weer thuis.

Bedankt voor jullie reacties en tot gauw.

Groetjes Wim en Jenny